We kunnen het nog niet zeggen, aangezien we nog maar sinds gisteren bezig zijn. Sara deed het ooit al eens zes maanden, maar schrapte toen ook zoveel andere dingen van het menu, dat die ervaring onmogelijk hetzelfde kan zijn.

Maar kijk, we gaan het wel proberen. Een maand zonder toegevoegde suikers leven. Dit wil zeggen, geen dessertjes, geen chocolade, geen koekjes, geen frisdrank (hipster of multinational, no is no), geen thee met honing, geen prefab voorbereide shizzle (want daar zit bijna altijd suiker in), geen boterhammen met choco en nee ook geen paprika chips (OOK HIER ZIT toegevoegde suiker in) en geen alcohol (want in alles van alcohol zit suiker, damnit).

Dit betekent dat wij veel bruiswaters op café gaan drinken en verder waarschijnlijk weinig op café gaan gaan.

Waarom gaan wij dit doen? Goeie vraag.
Omdat we al veel hebben gelezen/gehoord/gezien hebben hoe verslavend suiker is en wat alle negatieve effecten zijn van suiker. Van kankers voeden tot al onze concentratie afnemen tot sugar dips creëren en ons héél de tijd doen verlangen naar de volgende suikersnack. Kort gezegd: suiker is eigenlijk gewoon vergif (*Als wij tijd over hadden, dan hadden we hier alle bronnen genoteerd waarin we dat hadden gelezen. Nu moet je ons gewoon op ons woord geloven). Enfin, we willen weten of dat klopt en of we dat voelen?

Maar vooral, omdat we allebei elke avond vastzitten in onze geheel eigen gecreëerde suikerkooi. En we willen daaruit.

Hoe het komt dat wij in die suikerkooi zitten?

Mensen kennen ons waarschijnlijk als vrij gezonde mensen. Dat is zo. Wij brengen echt bijna 90% van de dag gezond door. Tot de avond aanbreekt, wij ons avondmaal gegeten hebben en al onze wilskracht vervalt en het enige waar wij aan kunnen denken is dingen met suiker. Hoe komt dat? We willen nu niet zeggen dat het allemaal de schuld is van onze jeugd, maar het is eigenlijk echt wel allemaal de schuld van onze jeugd. Kijk, wij zijn opgegroeid met het fenomeen: als je flink je bord leegeet ’s avonds, krijg je een dessertje. Dat was een gegeven ten huize Theunynck. En jongens, dat was leuk. En lekker. En elke dag uitkijken naar dat moment ’s avonds. Elke dag, ja. En op zich hebben we daar niets tegen: leuk en lekker kunnen we enkel omarmen. Maar, nu 20 jaar later kunnen niet meer zonder.

Zelfs als we geen zin hebben in een dessertje, moeten we het toch eten. Want we hebben er recht op. Voor ons is het een universeel recht van de Theunynck. Zo diep geworteld zit die gewoonte. Dus zelfs als we er mee zouden willen stoppen, zelfs al is er niets lekkers in huis, zelfs wanneer we al teveel gegeten hebben, dan nog MOETEN WE IETS ZOETS HEBBEN, WANT HET VERLANGEN IS VEEL TE GROOT.

En zo veranderen wij dus elke avond in een soort monster dat enkel nog maar aan iets zoet kan denken.

Dit zijn wij ’s avonds, in een huis zonder chocolade, koekjes, taart of iets met suiker.

Het monster neemt ons over tot we effectief een koek/ stuk taart/reep chocolade (of twee, of drie, of vijf) hebben gegeten. De suikerkooi is real.

Het is er enerzijds geweldig, maar anderzijds ook geweldig verstikkend en beklemmend en terroriserend. En op dit moment lijkt het alsof we er nooit gaan uit geraken.

Vooraleer iedereen met haar ogen rolt en ons als gezondheidsfreaks bekijkt (enfin, het mag, je mag ons als freaks zien, we zijn dat waarschijnlijk ook, we hebben daar geen probleem mee, doe maar op), toch nog deze noot. Wij vinden elke avond een dessert eten echt niet het einde van de wereld.

Er zijn ergere dingen: Trump, plastiek in de oceanen, het regenwoud dat in brand staat, die verrekte glimlach van Dries Van Langenhove in dat interview met Kathleen Cools, elke avond naar Terzake én Gert Late Night moeten kijken of we zeggen maar iets, het effectieve einde van de wereld, dat is zeker ook erger. Maar onze suikerkooi is echt en beklemmend. En wij vragen ons af: Is het mogelijk om dit monster te temmen? Is het mogelijk om onder deze hardnekkigste gewoonte der gewoontes uit te geraken? Is het mogelijk om uit onze eigen gecreëerde suikerkooi te ontsnappen? Kunnen wij het armworstelgevecht tegen de Suikerkoning winnen?(Waarschijnlijk niet, maar kom.)

Met andere woorden: wij willen zijn zoals dit poesje. Slim, doortastend, dapper, ook onder de moeilijkste der omstandigheden.

Vraag is: Kunnen wij dat? Kunnen we net zoals zij doorzetten, ook als het moeilijk wordt? Hebben wij de flexibiliteit van die kattenpoot? En vooral: hebben we de ingehouden cool om rustig uit die kooi te stappen alsof we het al elke dag gedaan hebben? Of hangen we eraan voor de rest van ons leven?

Want eerlijk is eerlijk. We hebben al heel vaak gezegd dat we ermee gaan stoppen en het is ons werkelijk nog nooit gelukt. Daarom dat we het hier nu ook schrijven. Nu is het officieel en kunnen we er niet meer onder uit. We moeten het op z’n minst langer dan twee dagen volhouden (Zita haar vorige record).

En als het ons lukt, dan blijft nog de ene laatste cruciale vraag: vinden we het leuk, het leven zonder suiker?

Want oké, er is geen suiker, maar er is wel chips en frietjes en pasta (met zelfgemaakte sauzen zonder suiker) en kaas en croque monsieurs (zonder ketchup) en nootjes, veel nootjes. Dat is toch nog veel? Toch?

Of is de conclusie na een maand: jongens, allemaal goed en wel, suiker zal vast en zeker vergif zijn, maar kijk, dat nemen we er graag bij. Een beetje vergif a day, kan geen kwaad. We geven graag tien jaar van ons leven af om ons suikermonster verder te blijven voeden. Wij en onze suikermonsters are doing just fine. De suikerkooi is verstikkend en allesoverheersend, maar ook extreem gezellig en wij kiezen ervoor om erin te blijven. Een beetje zoals toetreden tot een sekte, het is overweldigend wanneer je toetreedt tot een sekte, het is verstikkend, maar je voelt je er wel thuis. Dat is dus de vraag. Het antwoord krijg je hopelijk later. *

* We kunnen niets beloven, maar doen ons best.