Ik zie er dan wel een blij jongetje uit (ik ben het grootste kind op de foto), maar dit was geen goeie dag voor mij. Minuten nadat deze foto gemaakt werd, trapte ik in een wespennest. Mijn eigen schuld, zeg je, voor dat kapsel, die outfit, mijn hele vibe? Misschien wel.

Ik herinner mij het moment nog goed: ik loop voorop, op een klein pad, in de Ardennen, naast dit riviertje. Het is warm en overal rond ons zoemen insecten. Ik ben een wandeling aan het maken met mijn oom en zijn gezin. Mijn ouders zijn met mijn zussen naar Antwerpen, omdat ze een rare huidaandoening hebben die door een dokter gecontroleerd moet worden.

Ik vind het raar dat ze daarvoor uit onze vakantiebubbel treden. Kan je echt naar huis gaan vanop vakantie voor een paar rode vlekken? En hoe is ons huis dan? Want eigenlijk zijn wij er niet. Snap je? Misschien is het daar ook anders.

Maar wij zijn dus op dit moment aan het wandelen. Plots stap ik met mijn voet in een kleine kuil, het gezoem van de beestjes zwelt aan en aan en aan en ik besef dat ik ineens het doelwit ben van een zwerm beestjes. Ik probeer ze weg te wapperen maar dat lukt niet. Lopen, roept mijn oom (die volwassen lookalike van mij op de foto, maar dan zonder haar en mét snor). Dus ik loop en loop en loop. En ik huil. En ik loop tot ik geen beestjes meer hoor.

Sinds kort nemen mijn hersenen een andere route wanneer ik aan dit voorval denk. Ik denk plots niet meer aan mijn eigen paniek, de pijn van de (20) wespensteken, mijn intense gehuil. Ik beeld mij nu in dat ik niet het kindje ben, maar de oom ben of de tante of de mama van het kind dat in het wespennest trapt. Dat ik het ben die koelbloedig en vakkundig moet reageren op alle wespennesten, rare huidaandoeningen, grote gapende wondes die nog op ons pad komen. En als ik terugdenk aan mijn eigen kindertijd, zijn dat er nog wel wat.

Ik ben daar gelijk totaal niet klaar voor, voor vakkundig en koelbloedig moedergedrag. Ik. heb wel de Eerste Hulp app van het Rode Kruis op mijn telefoon, ik heb baby EHBO gevolgd, maar ik denk echt dat ik nog een cursus chille volwassen persoon blijven in penibele omstandigheden moet volgen. (Nonkel Jan, hoe deden jullie dat vroeger?)