KNIKJE
Ik deed al een lopersknikje (waarbij ik elke andere loper die ik al joggend tegenkwam, begroette met een knikje dat moest zeggen: ik zie je, medeloper, en wij zijn goed bezig, zelfs al hebben wij verder echt niks met mekaar te maken) en sinds een tijdje heb ik dat knikje ook uitgebreid naar de rest van mijn dagelijkse interacties. Ik heb er een overkoepelend dingetje van gemaakt. Ik doe gewoon altijd een knikje.
Dat komt ook omdat knikjes in onze familie zitten: mijn papa zegt werkelijk tegen iedereen die hij tegenkomt goeiedag alsof elke andere persoon op aarde zijn beste vriend is. We moeten daar vast al eens iets over geschreven hebbben maar je kan dus met mijn papa over straat lopen, een interactie tussen mijn papa en rando persoon X meemaken en daarna vragen: ah, wie was dat? En dat mijn papa dan zegt ‘euh, geen idee, een vriendelijke mens?’
En mijn opa deed dat ook. Hij had de meest lieve pretoogjes ter wereld en hij zei ook iedereen goeiedag. Ok, waar hij woonde, kende hij ook ongeveer 93% van de passanten, want hij woonde in agrarisch gebied en had les gegeven aan de tuinbouwschool en hij ging ook naar de kerk en het was daar vrij katholiek dus ik wil vooral mijn opa zijn indrukwekkend netwerk alle krediet geven, maar ook wanneer hij in Frankrijk was of in de Ardennen, zei hij steevast ‘bonjour’ tegen iedereen die we tegenkwamen.
En omdat dit een te mooie gewoonte is om verloren te laten gaan, zelfs al wonen we lekker asociaal anoniem in de stad, zet ik nu dapper de traditie verder. En ik moet zeggen, jongens, meestal loopt dat lekker. Bijna iedereen waar je oogcontact mee kan maken en waar je vriendelijk naar lacht, zal teruglachen en het knikske beantwoorden. En de regel is: ik knik naar iedereen. De uitzondering is: duidelijk dronken of onder invloed zijnde mensen. In dat geval wacht ik altijd even af of ze er aardig uitzien of niet.
Af en toe denk ik dat iemand op de een of andere manier toch op het idee breng dat ik hem, het zijn altijd mannen, enorm aantrekkelijk vind en dan moet ik dat bekopen met wat extra aandacht. Nochtans zijn mijn knikjes niet verleidelijk van aard, integendeel. Maar goed, ik ben ook niet te beroerd om toe te geven dat mijn meest neutrale knik misschien nog droger kan.
Heel af en toe kijkt iemand kwaad terug wanneer ik lachend oogcontact maak, of zelfs licht wantrouwig, alsof ik zeker iets ga willen.
Maar in het algemeen ben ik trots deze familietraditie te mogen verderzetten. Want het is waar, opa en papa, je wordt daar sowieso zelf een beetje blij van.
Ik moest aan deze post denken toen dit net voorbij kwam op facebook 🙂 https://m.facebook.com/mijnstadbrugge/photos/a.2059880704043615/2799174400114238/?type=3&source=48
Leuk he!
MAAR HOE COOL. Tieners zijn echt de wereld aan het redden.