AF

Vandaag was ik in een huis dat ongelofelijk af was. Elk detail klopte. Zelfs de vodjes in de gootsteen pasten bij de rest van de vibe van het huis.

Wij hebben nog geen plafond. Nog geen gyproc wanden, nog geen deur om de wc af te sluiten.

In dat prachtig af huis ging het over dromen. De dromen die we allemaal hebben. Over een leven dat dicht bij dat van ons staat, maar net nog onbereikbaar is. Voor mij is een af huis een van die dromen. Zo’n huis met bijpassende schotelvodden: the dream. In mijn droom wonen we in dat huis, besteed ik mijn tijd op een zinvolle manier, mag ik wat schrijven, zijn we allemaal gezond. Dat zijn mijn dromen.

Dus niet: ik heb het lijf van Kim Kardashian, het intellect van Bill Gates en het charisma van Michelle Obama. In mijn dromen bezit ik geen boten, enorm dure kleren of personeel (alhoewel, een huishoudhulp die het hier proper houdt en elke dag soep maakt, daar zou ik geen nee tegen zeggen). Ik heb geen zwembad, niet tien keer meer vrienden, niet de portefeuille van Gert Verhulst.

En, spreek mij tegen als het niet zo is, zo zijn volgens mij de dromen van de meeste mensen. Niet exuberant groot of waanzinnig spectaculair. Maar toch: dromen. Van een bepaald resultaat. Een eindpunt.

Wat we nooit dromen, is de weg naar het resultaat. Het verbouwen, het zwoegen, de onzekerheid, de twijfels, enfin, het onderweg zijn. Dat soms suckt en soms prachtig is. EN dat de rijkdom geeft aan al je ervaringen.

En dat geeft mij dan, als ik dat prachtig af huis vergeet (ik doe hard mijn best), best een goed gevoel. Ik zit midden in het proces, ik ben rijkdom aan het creëren, want stel dat ik morgen zou wakkerworden in mijn droom van een volledig af huis met bijpassende schotelvodden, dan zou ik dus ook een giga stuk leven gemist hebben. En daar ga ik aan proberen te denken wanneer ik tussen mijn grijzige schotelvodden, aan mijn keuken vol blootliggende leidingen, zit te plassen op een wc zonder deur.