KAN JE VOOR ALTIJD GELOVEN DAT HET BESTE NOG MOET KOMEN?*

Denk even met mij, want alleen kom ik er niet uit. Waarom voel ik zoveel gevoelens bij deze quote van Carmen De Vos, haar antwoord op de vraag**‘Wanneer was u het gelukkigst?’

De eerste tien jaar met mijn dochter Sofie. Niemand heeft me ooit zo graag gezien als zij toen, een tsunami van liefde.

En ik was daar niet goed van. Dus ben ik al een dag bezig met proberen te ontdekken waarom.

Moest ze geantwoord hebben ‘een dag in de Efteling toen ik tien was‘ of zelfs ‘de geboorte van mijn kind‘ dan zou ik er los over gelezen hebben.

Maar iets in die uitleg deed mij denken: Oh God, ik zit mogelijks in de gelukkigste fase van mijn leven en over X jaar is die fase gewoon voorbij.

Want ik herken wat ze zegt, de tsunami van liefde, ik voel’m ook. Ik heb elke dag zoveel mini-geluksmomenten door mijn kind naar mij of mijn lief te zien lachen, door de grappige dingen die hij zegt en door zijn warm lijfje te kunnen vastpakken. Dat hij met een boek dat hij nauwelijks kan dragen, komt aangesleept. Dat hij mij met open mond en veel snot elke morgen een afscheidskus geeft. Dat hij al mijn woorden nazegt. Hoe hij ‘mama’ zegt en hoeveel gevoel hij in dat woord kan leggen. Wanneer hij blij is, ben ik meestal ook blij, zo is het simpel samen te vatten. Wij zijn vooral blijheid wanneer we samen zijn.

Wat als ik over een jaar of twintig terugkijk en denk: ja, dat waren ze, de allerblijste jaren.

Betekent dat dan dat de rest van mijn leven een grijze drab is? Of dat het beste op een bepaald moment voorbij is?

Ik vind het een hartverscheurende maar tegelijk perfect logische gedachte.

Nochtans vinden we het als samenleving normaal, om bepaalde levensfases volledig op te hemelen en er geluk aan toe te kennen. Studentenjaren komen vaak in aanmerking voor de prijs ‘gelukkigste/beste/mooiste jaren’, kinderjaren ook, de eerste jaren van het ouderschap meestal niet. (haha)

En van die mensen met nostalgie naar hun studententijd hebben we niet het gevoel dat ze nu depri op hun sofa in een vuile witte badjas wijn zitten te drinken en melowcakes zitten te eten terwijl ze naar Gilmore Girls kijken.

Het is normaal om nostalgisch terug te kijken op een bepaalde periode.

Maar waarom dan mijn melancholie? Is het dat het beste misschien niet meer moet komen, maar al bezig is? En dan is de vraag: IS DAT ERG? Want genieten doe ik, momenten van geluk zoek ik elke dag. En het liefst van al wil ik geloven dat ze er altijd zullen zijn, als je maar ontvankelijk voor ze bent en bij ze stilstaat.

Getekend, uw zweverige stukschrijver.

*En is dat dan de schuld van Novastar?
**In DS Weekblad van vorig weeken