COLRUYT

Vandaag was ik nog eens in een Colruyt. Colruyten hebben een speciale plek in mijn hart omdat ik er ooit eens een vakantiejob deed. Ik was 21 en laten we zeggen dat ik nog niet echt veel van de wereld wist. De Colruyt was een kennismaking met allerlei soorten mensen en manieren van leven. En ook een kennismaking met soorten chips, soorten kaas, soorten peren, soorten koffie.

Het was een leerschool waar ik op de een of andere manier nog vaak aan denk en waar ik véél geleerd heb.

Ik heb geleerd hoe je met de karren van de Colruyt wél goed kan rijden, hoe je boodschappen zonder rugpijn van de ene naar de andere kar overlaadt en waar de Maraschino-kersen staan. Wat er gebeurt aan de achterkant van de Colruyt en waarom de radio enkel mag opstaan wanneer de winkel niet open is.

Ik heb geleerd dat vriendelijk zijn heel weinig moeite kost en waanzinnig veel oplevert, of je nu klant bent in een winkel of er werkt. En ik heb dat ook verplaatst naar de rest van het leven. Niet dat ik daarvoor geen vriendelijke meid was, maar daar heb ik gemerkt wat de impact is van vriendelijk zijn.

Ik leerde dat sommige mensen een raar en belachelijk ontzag voor je koesteren omdat je aan de universiteit studeert. Maar ook dat dat geen klop uitmaakte in de Colruyt. Iedereen deed er alles. Iedereen hielp mekaar. En plaagde mekaar. Pas toen ik ook geplaagd werd, voelde ik me deel van ‘mijn’ Colruyt.

Ik leerde dat ik pauzes afroepen op het Colruyt-intercom-systeem het graafste ooit vond, man, had ik toen het gevoel dat ik het nieuws aan het lezen was op CNN.

Ik leerde, zoals ik al zei, fruit- en groentesoorten uit mekaar houden. Vorig jaar won ik met die kennis een quizronde. Ik ben nog altijd trots.

Ik leerde dat de lelijkste supermarkt ever een biotoop is, een eigen ecosysteem, een land. En ik moet zeggen: wanneer ik er af en toe een binnenstap, voel ik dat nog altijd, Colruyt forever, ik. (terwijl ik daar bijna nooit winkel, want in onze buurt zijn vooral andere winkels, sorry Colruyt, voor mijn wekelijks bedrog)