THERAPIE

Gisteren vroeg ik mij af of Antwerpen dan echt het ‘LA’ van Vlaanderen was. Ik had een gesprek met iemand en vroeg of hij over zijn situatie al eens met een therapeut gepraat had.

Waarop hij zei dat het ‘zo ver’ nog niet gekomen was.

Waarop ik zei: “zijn er echt nog mensen die geloven dat alles eerst moet ontploffen alvorens therapie een realistische optie is?”

Waarop wij eens goed moesten lachen: ik om zijn West-Vlaamse scepsis ten opzichte van iets zweverigs als t h e r a p i e en hij om mijn grootstedelijke en te Amerikaanse vibe die naar therapie gaan op dezelfde hoogte stelt als een brood gaan halen.

Achteraf moest ik denken: waw, is het zo raar dat ik therapie iets heel normaals én gezonds vind?

Veel mensen die ik ken, zien regelmatig een therapeut. Ik heb al overwogen om eens een paar sessies met mijn lief te gaan doen bij een relatietherapeut, gewoon, om handvaten te hebben en zeker geen dingen onuitgesproken te laten. Mijn mama ging (ok, onder enige dwang) al naar een therapeut. Ik vind naar een therapeut gaan werkelijk even normaal als bij de kinesist aan je rug laten werken.

Maar dat is dus nog niet overal zo. Sommige mensen zien mij waarschijnlijk echt als een seldersap drinkende quinoabowl etende self-centerede yogasnuiver uit Antwerpen.

Het enige wat ik superkut vind aan therapie is dat het nauwelijks terugbetaald wordt. Waardoor massa’s mensen die er echt zoveel deugd van zouden hebben, niet tot bij een therapeut geraken. Waardoor veel ontplofte situaties door instanties moeten rechtgetrokken worden en opgelost moeten worden achteraf. En dat is niet nodig. Therapie, jongens, dat we daar wat op inzetten.

Groetjes, uw yogasnuiver.