Ze zijn als paddenstoelen en spinnen in de herfst, de muilende tieners die sinds het begin van het schooljaar overal komen uitgekropen. Uit alle kieren en spleten duiken ze op en nestelen zich in bushokjes, op trapjes, onder afdakjes en op parkbankjes. Zeker op parkbankjes.

Geef toe dat jij je ze ook herinnert, de tijden waarin je de hele tijd op openbare plekken moest staan muilen, in weer en wind, in het zicht van iedereen die langskwam? Want ja, je had geen eigen huis. Of enkel een kamer die niet op slot kon. Of je ouders wisten niet dat je een lief had. Of je had kleinere zusjes.

Daar stond je dan, in de regen, maar jij herinnert je net als ik dat je dan ook de wereld kon vergeten: je kon bij 5 graden in de miezerregen anderhalf uur staan tongen onder een straatlantaarn. En perfect gelukkig zijn.

Wanneer ik weer zo’n pril koppel spot, word ik teruggeflitst naar mijn tienertijd. En ben ik diep gelukkig dat ik geen tiener meer ben. Ik heb een eigen huis, een persoonlijkheid die ik niet meer wil verstoppen uit angst niet leuk genoeg gevonden te worden, ik heb geld dat ik zelf verdien en zelf mag uitgeven, ik heb een beter kapsel en ik kies elke avond zelf wat we gaan eten.

Maar zo nog eens intens staan muilen onder een straatlantaarn? Tempting. Misschien moeten we het gewoon doen, een babysit nemen, voor een uur ofzo. En een straathoek zoeken.

Of gewoon lekker gaan eten en veel wijn drinken, natuurlijk, CUZ WE ADULTS.