WIJ

We zijn in Zeeland. Op een plek waar de wifi mij nog kent. Dat is het ‘where everybody knows your name’ van deze tijd. Wij komen hier graag. Het is, om het met een kots-millennial-woord (ik weet ook niet waar mijn hartsgrondige millennial-haat vandaan komt, maar laat mij) een van mijn happy places. Een plek waar we al jaren komen, met onze praat/eetclub die af en toe ook boeken leest. Zij zijn ook mijn happy place. Dus dit is dubbel happy. Een weekend praten, eten en lezen. Als katten opgekruld in de zon liggen lezen, zolang als we willen.

Eindelijk hebben we de leeftijd en het leven om in alle eerlijkheid te mogen uitkomen voor het soort pret dat geen cafés inhoudt, of late avonden met enorm veel drank, uitgaan, roepen om boven de luide muziek uit te komen en stinkend in uw bed kruipen. Hier ruikt het naar zee, we eten nootjes uit karakollenborden en we ontbijten zo lang dat het eigenlijk al tijd is voor een volgende maaltijd. ’s Ochtends gaan de Theunyncken joggen, want dat soort gedrag zit in het Theunynck-dna en dat krijg je er gewoon niet uit. Misschien gaan we eens naar de zee kijken, dat leggen we onszelf meestal op, omdat dat bij de Zeeland-experience hoort. Of eens de lokale geiten aaien, kan ook.

Het is ook nog herfst en hier zijn veel bomen. We zouden hier eigenlijk met onze kinderen moeten komen, want hier zijn boomhutten en speeltuinen en veel oude mensen met hondjes, maar eerlijk, wij hebben dit nu efkes voor onszelf nodig.

Zeeland is van ons dit weekend. Wij zijn hier. Sara. Out.