LUID

Wij zijn luid. Wij Theunyncken. Dat is onze dynamiek.

Dat is dé manier waarop je in ons gezin gehoord kon worden, door mekaar praten en luider roepen dan de ander.

In het (nog) groter gezin van mijn lief was stilte ook een manier om gehoord te worden. Op de een of andere manier hebben wij dat wapen nooit ontdekt.

Dus zet ons samen en wij zijn luid.

Wij zijn – er wordt naar ons gekeken op de trein – luid.
Wij zijn – mensen op het strand horen ons al van een paar honderd meter ver aankomen wanneer wij discussiërend voorbij gejogd komen – luid.
Wij zijn – ‘ik vind die nogal druk, die drie’ – luid.

Wanneer wij op ons eigen zijn, kan het meevallen. Dan kan het zijn dat ons zelfbewustzijn groot genoeg is om te proberen ons aan te passen aan het volume van onze omgeving. Maar ik weet bijvoorbeeld dat ik in de trein niet kan bellen. Ik stoor daarmee gegarandeerd mijn medepassagiers.

Maar zijn wij samen, dan zijn wij exponentieel luid, het is gelijk een chemische reactie. En je hebt eigenlijk maar twee Theunyncken nodig.

Ik ben daar niet trots op, wanneer ik plots zie (en dat gebeurt) dat mensen slikken, hun verhaal afbreken of terugdeinzen, dan schaam ik mij.

Ik vind dus dat wij onze luidheid vaker wat moeten dimmen, het is eigenlijk sjans dat wij nog vrienden hebben en lieven, mensen die omkunnen met ons volume én alles wat wij altijd te zeggen hebben. (en dat is veel, wij hebben over echt superveel dingen een mening )

Dus vandaag is voor jullie, lieve Theunynckkenners. Sorry dat wij zo luid zijn. Wij* willen eraan werken. Onderbreek ons, snoer onze monden eens en fluister ons tot de orde.

*Ik, maar ik gok de zussen ook. Zussen, als jullie het niet eens zijn, TOUGH LUCK.