Die dag was 7 oktober spannend begonnen. Mijn water brak. En verder gebeurde er niets. De vroedvrouw zei aan de telefoon: “doe gewoon wat je normaal zou doen op zaterdag, maak een wandeling ofzo.”

Dus was het een dag zoals er nooit een andere zou zijn: alsof je even tussen je twee levens in zit. Het leven zoals we het kenden, gedaan, het leven zoals het zou gaan worden, nog niet begonnen.

7 oktober was een magische dag. Een dag die ons steeds dichter bracht bij een kindje dat intussen zijn naam kan zeggen, heel veel duidelijke meningen heeft over dingen, dat met een aanstekelijke levenslust in plassen springt, dat een liefde heeft voor auto’s die zijn planeetreddende ouders licht verontrust aankijken.

Morgen is het zijn dag: de dag waarop we vieren dat hij uiteindelijk toch won van mijn bekkenbodemspieren. Waar we, zoals elke dag eigenlijk, vreugdevol zijn dat hij hier is, dat hij dit eigenste menske is, dat hij in ons leven is. We zullen lang zal hij leven zingen, zoals we al weken aan het zingen zijn, we zullen pannenkoeken eten, hij zal de extra knuffels waarmee we zijn zacht koppie platduwen, niet begrijpen, maar hij zal onze liefde voelen. (Hij zal het vermoedelijk ook zoals elke tweejarige uithangen, hij zal zeker dertig keer ‘NEE’ roepen, hij zal gooien met iets wat geen bal is, ondanks uitdrukkelijk verbod, hij zal willen wat in ons bord ligt, MAKE NO MISTAKE, WE SPREKEN OVER EEN REGULAR TWEEJARIGE).

Maar 7 oktober is mijn dag. De dag waarop ik nadenk over hoe intens het was, tussen die twee levens te zijn, hoe dankbaar ik mijn lichaam was en nog steeds ben, voor wat het deed en kon. Ik denk aan mijn lief, aan wie we waren voor we een kind hadden, aan de vroedvrouw, die met al haar rust en jaren ervaring nooit voor angst zorgde. Ik denk aan de aflevering van Zomergasten, die uren leek te duren, waarbij de weeën heftiger en heftiger werden, maar waarvan ik daarna tegen mijn lief zei dat hij hem ABSOLUUT ook moest kijken. (ik keek net even deze recap van vijf minuten en werkelijk, ik herinner me amper iets, terwijl ik toen dacht dat ik alles wat Eberhard zei voor het leven zou onthouden)

7 oktober is voor altijd mijn dag.