VEL

Ik heb een dun vel, letterlijk en figuurlijk.

Met mijn letterlijk dun vel ging ik vandaag naar de dermatoloog. Omdat mijn dun vel aangevallen werd, door iets. Door een mijt, zo blijkt. Een mijt die ook op jouw vel leeft, voor je mij disgusting begint te vinden, maar die het bij mij gewoon nòg leuker vindt. Ik ben een soort luxe resort voor mijten: mijn deuren staan wagenwijd open en iedereen heeft het gezellig bij mij. Met als resultaat een vuurrood boebelig koppie. Dus nu ga ik proberen mijn all-in hotel een pak te downgraden: weg met de fluffy handdoeken, denk ik, alleen nog fruit uit blik bij het ontbijt en zeker geen gratis cocktails meer aan het zwembad. Dan zullen ze rap weg zijn. If only. Nee, het wordt crème smeren, heel voorzichtig zijn met mijn vel en weinig alcohol drinken (gelukkig is die maand nog altijd bezig)

Figuurlijk heb ik ook een dun vel. Niet dat iedereen dat weet. Mensen denken vaak dat ik, pakweg een banaan ben. Met een dikke beschermende schil die tegen veel kan. Maar eigenlijk ben ik een bosbes. Elk duwke geeft mij een bluts. Soms zou ik nochtans graag pakweg een okkernoot zijn. Onverstoorbaar van een boom vallen en denken: fok that shit.

Maar nee, dun vel it is.

En sorry voor de mijten. Die eten trouwens uw dood vel en die maken ook babies op uw gezicht.