Ken je dat, dat je op twee verschillende sporen* leeft? Vandaag was zo’n dag van twee sporen.

Op spoor 1 was het leven mooi: ik had een goeie podcast op de trein (deze), een boeiende dag met collega’s die altijd leuk zijn, een fijne avond met familie. Ons dolblij kindje, wij en al zijn glunderende grootouders. Lekker eten, genieten van de herfst die ik nu nog niet beu ben.

Ik denk: wat een geluk. Wat een geluk hebben wij. Zo omringd door mensen die van ons houden, die ons opvangen, ondersteunen, ons gemaakt hebben en er voor ons zijn. Wat een geluk dat wij hier samen mogen zijn en vieren en lachen.

Op spoor 2 was ik bezorgd. De hele dag sluimerde een akelig gevoel op de achtergrond, een gevoel van onmacht. Het gevoel dat de meeste mensen het goed voorhebben met anderen, maar dat zoveel mensen op de een of andere manier zo bang zijn, zich zo miskend voelen en dat daar misbruik van wordt gemaakt om onze wereld te veranderen in een plek die mij angst inboezemt.

Die twee sporen zijn verwarrend. Op microniveau zo content zijn maar wanneer je uitzoomt, bang zijn, kwaad zijn, moedeloos zijn, gefrustreerd zijn. Maar dat dan willen negeren. En alleen aan de goeie dingen te willen denken. Man, die gelaagdheid van het leven, de complexiteit van ons bestaan, het is mij wat.

*Deze analogie heb ik helemaal niet bedacht omdat sinds gisteren onze keuken een landschap van sporen, treinen, wissels, bruggen en tunnels is. Brace yourselves, er zijn nog veelt treinvergelijkingen op komst.