VRIENDEN

Ik heb er een dubbel gevoel bij, bij die hele Friends-revival bij zestienjarigen.

Aan de ene kant kan ik het er enkel mee eens zijn: Friends is genius, het is cultureel erfgoed en het is goed dat generaties na mij de zoveel seizoenen greatness ook mogen ontdekken en er plezier aan beleven. The more, the merrier, niks mis mee.

Aan de andere kant heb ik het er lastig mee dat ze hun Friends-merchandise (truien, shirts, petjes, drinkbussen, you name it, you Friends it) combineren met hun enorme sneakers, schreeuwerige truien en aan hun lijfjes plakkende crop tops.

Ze overschrijven mijn eigen Friends-ervaring met heel hun nineties-revival.

Friends kijken was voor mij een soort van overgangsritueel. Meer dan menstrueren of borsten krijgen, was Friends kijken voor mij volwassen worden. Het was iets wat ik mocht en mijn kleine zusjes niet, het was oprechte quality time tussen mij en mijn mama, het was opgroeien, in een zetel met thee en een chocolate chip cookie.

En nu zijn hebben die vuile tieners dat in de blender gegooid met all things nineties: Britney Spears, Nirvana, rode fake leren jassen en grote geruite hemden rond het middel geknoopt.

Laten we concluderen dat dit hier dan ouder worden is. Ik had er mij vanalles bij voorgesteld, maar niet dat ze Friends voor mij gingen bezoedelen. DAMNIT you tieners.