Ze zijn ten einde. Onze suikerloze dagen.
30 dagen zonder de liefdevolle boei van een glas wijn of stuk chocolade na een ongelofelijk strontdag (en jongens, er waren er een paar in september).

Voor al wie zich afvraagt: Waarom wilden we suikerloos leven? Dat lees je hier.

Maar dus, om meteen to the point te komen: de vraag der vragen. Is het leven nog leuk zonder suiker?
Enkele conclusies, die zeer random zijn en op werkelijk niets meer steunen dan de gedachten die nu spontaan in mijn hoofd opkomen. We beginnen met de positieve effecten, om de sfeer erin te houden.

DE POSITIEVE EFFECTEN
Eén. Katers zijn een ding. Zelfs mini-katers.
Voor alle duidelijkheid. Ik ben geen grote drinker. En zeker ook geen persoon die elk weekend in bed ligt met een kater. Maar, ik hou wel van een Gin-Tonic (of twee). En een paar glazen wijn. Ik ben verder ook eerder klein van gestalte, dus die tamelijk geringe alcoholconsumpties durft al eens een licht zwevend effect te veroorzaken bij mij. Leuk, vind ik dat. Nu, het zotte is (full disclosure): Ik dacht voordien dat ik van een paar gin-tonics of glazen wijn geen kater had. Ik blijf nooit een hele dag in bed liggen met hoofdpijn. Ik heb nog nooit moeten kotsen van de alcohol. Ik heb ook nog nooit pillen genomen tegen een kater. En toch. Gasten. Mini-katers, ze zijn een ding. Ik stond wel héél vaak, zaterdag, zondag, maandag op: met iets wat leek op hoofdpijn, omdat ik (niet lachen), dacht dat ik te veel of te weinig had geslapen. Hahaha. Goed hé. Op. Geen. Enkel. Moment. Heb. Ik. Dit. Gelinkt. Aan. De. Alcohol. En. Ik. Wou. Dat. Ik. Die. Naïviteit. Had. Kunnen. Bewaren. (ik ga stoppen met de punten sorry).
Maar dus die naïviteit is weg. Een leven zonder alcohol is, het spijt me, wel degelijk een frisser leven.

Twee. Ik hoop dat ik nog jarenlang, elke hap die ik eet zo kan koesteren als degene die ik de afgelopen maand heb genomen.
Ik ben niet langer een slaaf van desserts. Ik ben afgekickt van het concept ‘suiker na het eten’. Dit wil zeggen: het is niet meer van ‘moeten’. Er waren avonden waarop ik geen nood aan een dessert. En dat is voor het eerst in mijn leven. De eerste avonden, had ik ongelofelijk veel cravings, maar die gingen na een paar avonden al snel liggen. En na die eerste avonden ging het verrassend gemakkelijk. Gewoon omdat ik niet moest beslissen of ik zin had in een dessert of niet. En ik moet zeggen, die mentale rust die er door de ‘suikerstop’ over mij heen daalde, was heerlijk. En dat was onverwachts.

Maar nog een beter gevolg, was dat ik nooit meer genoten heb van mijn avondmaal als deze maand. Omdat er nadien niets meer volgde. Geen dessertje. Geen chocolaatje. Geen stuk fruit. Geen glas wijn. Geen yoghurtje. Het was dat ene bord puree met haloumi. Of dat bord pasta en dan niets meer. Waardoor ik elke hap meer koesterde dan ooit te voren. Het was niet van eten binnenschuiven omdat je nu al zin hebt in de dame blanche die volgt. Want die dame blanche was er niet. En dit klinkt waarschijnlijk héél zweverig: maar dat vind ik echt een major win. En ik hoop dat ik nog jarenlang, elke hap die ik eet zo kan koesteren als degene die ik de afgelopen maand heb genomen.

Drie. Mijn lichaam voelde als een WC in een chique huis in Brasschaat. En dat was fijn.
Ik voelde me oprecht lichter en frisser en ook (ik weet niet waarom) altijd presentabel. Ik was minder moe, zelfs nadat ik een weekend had doorgewerkt. Ik had weinig of geen dipjes doorheen de dag (sugar dip is real). Ik stond elke dag op met honger (dat was voordien nooit, zalig). Ik voelde me fris, alert, klaar voor dingen, de wereld, de dag. Klaar voor dingen waar ik anders echt niet klaar voor was: zoals de trein nemen naar Brussel ’s ochtendsvroeg.

Tot daar de positieve punten.
MAAR NAAST DE POSITIEVE PUNTEN, WAS ER OOK DESILLUSIE. (Hier hebben jullie allemaal naar uitgekeken).

Eén. Opstaan was nog altijd kut.
Het enige waar ik écht (écht) op gehoopt had, was dat ik vanaf nu fluks en fleurig en quasi gewassen uit mijn bed zou springen. Nog voor de wekker afging, klaar voor de dag. Ik dacht dat een suikerloos leven daarvoor zou zorgen. Maar jongens, helaas, ik moet jullie teleurstellen (Of blij maken? Hangt er vanaf wat jullie willen horen natuurlijk), opstaan blijft kut. Ik ben daar niet voor gemaakt. En met of zonder suiker, het maakt echt geen hol verschil uit. Ik stap als een humeurig, ontploft, stinkend molachtig wezen uit mijn bed. En dat zal zo zijn, voor de rest van mijn leven.

via GIPHY

Twee. Ik dacht dat ik Jane Fonda zou worden. Spoiler alert: ik ben nog altijd Zita Theunynck.

Zie Jane F. lachen. En ze is 80!

via GIPHY

Zie Jane F. dansen, en ik zeg het nog eens: Die is 80!

Oké. Ik zal stoppen met Jane Fonda Gifs.

Of wacht.
Nog eentje.

via GIPHY

Ik moet eerlijk zijn. Deze maand vond niet de monumentale switch plaats die ik had verwacht. Ik was vooral aangetrokken door de gedachte dat ik nu misschien bovenmenselijk zou worden. Dat er ergens in mij Jane Fonda verstopt zat. En dat ik op deze manier 81-jaar zou worden zoals zij. Maar meer nog dat al mijn andere gebreken plots verholpen zouden zijn. Dat ik stipter, liever, minder luid (HAHAHAHAHA), minder perfectionistisch, minder bang zou worden.
Ben ik dat geworden? De conclusie is ‘nee’. Oké, we zijn niet helemaal zeker zijn. We zijn ook maar een maand ver. En we hebben geen écht objectief bewijsmateriaal. Maar ik ben toch 99% zeker dat ik nog dezelfde persoon ben. Even gebrekkig en even getalenteerd als vroeger.

Maar dat is oké. Mijn lichaam is mijn eigen Theunynck Tempel. En ik aanbid die tempel (op bescheiden wijze, niet crazy Kanye West style). Mijn tempel brengt mij naar plekken. Mijn tempel zorgt voor mij. Mijn tempel kan er zot veel dingen mee doen. En ik ben daar héél dankbaar voor. Wat maakte ik mezelf ook wijs? WAT HAD IK VERWACHT? Dat ik Jane Fonda kon worden? Inderdaad, ik had het onmogelijke verwacht. En dat is nooit goed.
Niemand is Jane Fonda (buiten Jane Fonda natuurlijk, da’s logisch).

Drie (dit wordt even meta, maar bare with me). Misschien is het feit dat er geen monumentale switch was, wél de meest monumentale switch.
Ja, ik voelde me iets frisser en lichter en gezonder, maar de verandering was niet dermate life changing, dat ik daarvoor voor de rest van mijn leven suiker én alcohol wil weren. En volgens mijn lief ligt het hieraan en ik quote: De verandering is niet zo groot, omdat je in de eerste plaats al véél te weinig suiker at!

En daar zit het hém. Hij heeft gelijk natuurlijk (damnit). Ook voor de suikervrije maand was ik al vrij gezond. Ik eet veel, maar wel gezond. Ik slaap en sport veel. En ja, ik eet desserts en drink alcohol, maar met mate. Dus het was eigenlijk kei oké. Toen dacht ik even: het was zinloos. Ik was al goed bezig, ik had dit helemaal géén maand hoeven te doen (FUCK ME). Maar dat klopt niet.

Want zonder deze maand, had ik nooit écht beseft, dat ik eigenlijk goed bezig was. Dankzij deze maand, kijk ik oprecht anders naar suiker en alcohol. Ik zie dat niet meer als boosdoeners (want ik moet toegeven dat ik voordien, zoals heel veel vrouwen, wel deed). Ik omarm alles van eten nog véél meer. Ik heb het gevoel dat ik vanaf nu, zorgelozer en met meer goesting dan ooit, een glas wijn ga drinken, pasta ga eten, chocolade ga smelten of dit heerlijke smeuïge ding maken en opsmikkelen.

Ik besef nu dat de wereld (en in het bijzonder het Internet: Instagram ik kijk naar jou) mij op een of andere manier wijsgemaakt had dat suiker écht niet goed voor mij was. Dat ik er dom, moe, futloos, blubberig, oud, ongezond en rimpelig van zou worden. Maar dat is een extreem en stom idee. En ik wil helemaal niet extreem zijn. Dat is helemaal niet cool.

Dus nee, geen suikerloos leven voor mij. Goed voor de anderen die zich daar super bij voelen. Maar niet voor mij. Integendeel. Ik ga nog maar beginnen. Ik ben 29. Ik heb zeker nog 40 goeie dessert-etende, alcohol-drinken jaren in mij. En die ga ik niet vergooien. Zot.

Kortom.
Het was goed. We hebben veel geleerd (enfin, dat maken we onszelf wijs voor een maand afzien). En de conclusie is eenduidig: Nooit meer.

P.S. Jane Fonda werd net gearresteerd in Washington. Omdat ze protesteerde. Op een klimaatrally. Just saying.