EEN RIMPELLOOS BESTAAN

Deze week zag ik deze repo van Pano. Over Botox en fillers. Iets waar ik helemaal niks mee heb. Ik keek ernaar omdat ik fan ben van de reportagemaakster. En omdat ik wilde begrijpen waarom je elke paar maanden 350 euro zou betalen om iemand met een naald in je gezicht te laten steken.

Ik wil helemaal geen rimpelloos bestaan. Ik zie ze trouwens al, mijn eerste rimpels. De tekenen van ervaringen, zijn het. In mijn geval van heel veel lachen vooral. En ook wel van wat gefrons (waarvan ik niet besef dat ik het doe, trouwens, maar goed). Tekenen van leven. Tekenen waarvan ik niet begrijp dat je ze helemaal zou willen uitsluiten.

Maar toch zijn er veel jongeren die dat willen. En plastisch chirurgen die daar in meegaan en dingen zeggen als ‘ik zie nu voor het eerst een hele generatie mensen zonder rimpels ontstaan’. Ik probeer het mij voor te stellen, dat iedereen die ik tegenkom hetzelfde uniforme rimpelloze Kardashian-gezicht heeft. It freaks me the fuck out.

Ik denk niet dat ik wil leven zonder de textuur van het leven. Pas op, ik wil ook niet morgen met een gezicht als een mollige walrus rondlopen, maar ik denk dat ik er liever wat rimpeliger bijloop dan aan te sluiten bij de plastic militie. Zeker wanneer ik aan mijn oma denk en hoe al haar rimpels meelachten wanneer ze schaterde. Tekenen van een leven vol lachen maar ook vol hard werken op het veld. Onze andere oma heeft trouwens, geheel zonder botox of fillers (allez, anders zou ze echt een Hollywood-level top plastische chirurg hebben), helemaal niet veel rimpels. Maar dat is net wat ik bedoel, leven zonder die diversiteit van rimpelige besjes en babypoep-gezicht-omaatjes, in een toekomst waarin alle oma’s er als een Kardashian uitzien, what’s the point?