Ooit zei een leuke jongen tegen mij dat ik cool zou kunnen zijn als ik niet zo hard zou lachen met mijn eigen moppen.

Dat deed pijn. Want ik wilde zo graag cool zijn. Ik kan niet zeggen dat ik toen gestopt ben met lachen met mijn eigen moppen. Volgens mij ben ik daartoe niet in staat. Maar ik ben ook nooit vergeten wat hij toen zei. Ik weet nu wel dat hij echt niet zo leuk geweest kan zijn, als hij zoiets zou zeggen.

Enfin, ik ben dus nooit cool geworden. Maar ik ben nu wel omringd door mensen die mij leuk, grappig, lief (en irritant betweterig en luid en saai) vinden. Mensen die nooit gevonden hebben dat ‘cool’ zijn iets bewonderenswaardig is.

Ik ben Sara en je kan mij herkennen aan het feit dat ik erg hard lach, met mijn eigen moppen maar ook met die van een ander. Want lachen is leuk en cool zijn is overschat.