KWETSBARE KWEZEL
Elke keer opnieuw ben ik een bange kwezel de dag voor ik alleen ergens naartoe vertrek (hebben mensen die vaak alleen reizen dat ook nog?). Dan weet ik echt niet meer waarom het leuk leek in de eerste plaats om ergens anders te zijn, een plek te ontdekken, dingen bij te leren, mensen te leren kennen. Dan sleep ik met mijn voetjes, word ik ’s nachts tien keer wakker en ben ik er vlak voor we opstijgen zeker tien seconden van overtuigd dat het vliegtuig sowieso zal neerstorten, bij aankomst dat mijn zakken vast gerold zullen worden terwijl ik nog in de luchthaven ben, enfin, dat soort dingetjes.
Maar een paar uur nadat ik aangekomen ben, laat ik mijn geklemde vuistjes los en kan ik rondkijken zonder dat ik enkel maar overvallen word door angstige gedachtes.
En dan besef ik hoe batterij-opladend het is om nieuwe plekken te ontdekken, om alleen te zijn met jezelf (in hoeverre je dat ooit bent binnen de ‘roamingkosten afgeschaft’ zone van de EU), om je kwetsbaar te moeten opstellen, omdat je de hulp van anderen nodig hebt. Want Roemeens is toevallig niet een van de talen die ik spreek. Om jezelf proberen te dwingen om te lachen naar iedereen op straat, zoals je thuis ook doet, maar hier niet durft, omdat je echt way uit je comfortzone bent. Om tijd te maken voor praatjes met wie dan ook. Om je te laten verdwalen, met de veilige mops-app in je binnenzak.
Komt daarbij dat Boekarest megaleuk is: spannend, vol contrasten, vol lelijkheid en schoonheid, waar de Delhaize Mega Image heet, waar de specialty coffee bars als confetti over de stad uitgestrooid zijn (dan heb je mij sowieso al in je zak), waar de bus van de luchthaven naar de stad 1 euro kost, waar de tomaten nog megalekker zijn, het zo Indian Summer-y is dat je het haast niet gelooft, waar ook wel véél mensen op straat leven, waar ik me kan voorstellen dat de winter hard en bitter kan zijn, waar je op elke hoek een verrassende binnentuin, bar, koffiekeet of parkje kan tegenkomen.
Het loont om te vechten met je inner-kwezel. Zo af en toe.
