Deze scène in Love Actually is een van mijn favoriete romcomscènes ooit. Sowieso heeft die film mij doorheen min of meer alle droevige of moeilijke momenten geloodst die ik tussen mijn 18 en mijn 25 heb beleefd: break-ups, slechte examens, een gestorven familielid, mislukte sollicitaties, onredelijke bazen (ja, ik tel mijn zegeningen): Love Actually was mijn zelfvoorgeschreven medicijn.

Zoals bij alle goeie filmscènes plaats je eigenlijk jezelf in de scène en voel je, door je verbondenheid met de personages, een deel van hun geluk. Wanneer ik die scène bekijk, voel ik zoveel geluk voor zoveel soorten liefde en menselijkheid en vreugdevol weerzien.

Gisteren kwam ik zelf op de luchthaven aan en stonden voor de eerste keer mijn lief en mijn kind op mij te wachten. Ik wist niet of ze er zouden staan, dus mijn verrassing en vreugde waren Love Actually-groot. Ik heb er een tikje spijt van dat niemand dit moment gefilmd heeft, maar ik kan het zo weer oproepen: een intens balletje vreugde en contentement. En echt, het voelde als een uitvergroting van die filmscène, exact dat. Hoe het dan moet voelen voor mensen die lang van mekaar weggeweest zijn, ongerust geweest zijn, niet zouden weten wanneer ze mekaar weer zouden zien, ik kan het mij niet voorstellen. Want zelfs na vier dagen ging ik al haast neer van emotie. (Ik voel natuurlijk ook wel altijd veel gevoelens, moet ik toegeven, geen gebrek aan)

Voor iedereen die dit ook eens wil voelen: ga een tijdje weg en laat je verrassen door je geliefden op de luchthaven. Of zet Love Actually op je kijklijst voor dit najaar. Bijna even goed.