LEEFDAG

Het huis is proper. De planten niet meer dorstig.

Ik heb lasagne gemaakt.

Ik heb yoga gedaan.

Ik heb een uur tv gekeken terwijl ik mijn ochtendkoffie dronk.

Ik heb mijn gezicht onder handen laten nemen door een professional (eerste keer ooit, ze noemde me ‘mevrouw’ en ik voelde me erg volwassen).

Ik heb boodschappen gedaan op een uur dat ik niet aan de kassa moest aanschuiven.

Ik heb mijn kind op tijd van de opvang gehaald en hem laten lopen over het voetpad, ik heb hem laten stilstaan bij alles wat hij interessant vond. Ik heb hem niet opgejaagd.

Ik heb tijd genomen. Tijd voor mij, voor ons, tijd waarmee ik de rest van de tijd leuker maak en ben. Ik ben dankbaar dat het kan, ik ben verbaasd dat niet meer mensen tijd nemen of nodig hebben. Ik claim de tijd om mij niet door het leven te haasten. Om mijzelf minstens de kans te geven hier en nu te leven.

Ik claim deze tijd meestal wekelijks. En eigenlijk wil ik niet meer, zoals ik normaal die tijd voor mezelf verantwoord, zeggen dat ik die dag neem om te schrijven. Want eerlijk, ik schrijf die dag niet perse meer dan op andere dagen. Ik zei dat het mijn schrijfdag was, omdat ik niet durfde zeggen dat het mijn ‘leef’dag is. Omdat dat gek genoeg (nog) niet aanvaard lijkt. Tijd nemen om te leven. Maar bij deze, ik werk 4/5 want ik neem een leefdag.