STRESSKES

Er zijn een paar dingen waar ik onredelijk, gênant zelfs, veel stress voor heb.

Autorijden
En dan vooral alleen autorijden. Ik moet haast nooit autorijden. We wonen in de stad, ik pendel met de trein, al onze boodschappen en dagelijkse verplaatsingen zijn fiets-dingen. I love it that way. Ik vind fietsen oneindig veel makkelijker dan autorijden. Parkeren lukt altijd, je bent je niet aan het verplaatsen met een gemotoriseerde moordmachine, die door middel van jouw toedoen, op elk moment een drama kan veroorzaken. Ik heb nu al stress omdat ik op 3 november zonder mijn lief maar met onze zoon alleen van hier naar Brussel moet rijden. Ik schaam mij daarvoor, voor die stress. Ik heb enorme bewondering voor mensen die chill zijn over autorijden. Maar mij lukt dat soort chillheid alleen wanneer ik heel vaak met de auto rijd. En dat is totaal niet zo in mijn huidige leven. Dus heb ik nu al klamme handjes voor een autorit binnen twee weken. Want ik kan helemaal niet zo goed rijden als ik wil en auto’s zijn groot en gevaarlijk en en en: PGSDFSDHGV!,&!?;!

Voor een (groot) publiek spreken
Kleine groepjes kan ik meestal aan, afhankelijk wel van wat soort mensen erin zit (cool kids: altijd moeilijk). In sociale situaties ben ik luid, vlot en totaal niet op mijn mond gevallen. Verre van. Ik zeg in vergaderingen mijn mening en ik heb er geen moeite mee die te eloquent formuleren. Ik heb geen angst om te bellen, maar zet mij voor een grote groep en ik weet niks meer van wat ik had voorbereid: mijn ademhaling zit ergens hoog in mijn keel, mijn handen zijn klam, mijn al vrij hoog spreektempo trekt nog wat aan (ik ben zo een podcast die je op 1.5X speed luistert dan) en ik kan niét stilstaan. Ook daarvan denk ik dat ik er beter in zou worden, moest ik het vaak moeten doen. Maar ook dat is niet het geval. Dus vermijd ik public speaking of heb ik er weken angstdiarree van voor het moet gebeuren.

Vertraging hebben met de trein
Mijn redelijk brein weet dat dit kan gebeuren. Mijn redelijk brein weet dat ik niks aan deze situatie kan doen. Mijn redelijk brein BESTAAT NIET WANNEER DE TREIN VERTRAGING HEEFT. Ik kan mij alleen enorm opwinden en het gevoel hebben dat die minuten vertraging van mijn persoonlijk, van mij en mijn leven worden afgepakt. Ik kan met enorm drama zuchten en met mijn ogen rollen. Ik kan mezelf verwensen omdat ik toch niet een trein vroeger of later genomen heb. Allemaal dingen die redelijkerwijs, zeg het maar, ZINLOOS zijn en toch. Ik sta te stressen voor de vertraagde trein er is, ik zit op een trein met vertraging die traag rijdt mijn ogen ter hemel te slaan, terwijl een deel van mijn brein echt heel goed weet dat dit gedrag op geen enkele manier bijdraagt aan het succesvol bereiken van enige bestemming.

Related stresske aan vertragingen: de rij voor het boarden.
Mijn lief wil graag wachten tot het vliegtuig al aan het taxi-en is om in te stappen, ik wil graag comfy in de rij wachten, want zolang die rij daar staat, is er voor mij geen rust. Ik probeer dan een boek te lezen, maar ik kijk werkelijk elke 20 seconden op om de rij-situatie nogmaals in te schatten en daaraan een actie vast te hangen. There is no rest for the people not in line. En ik probeer mij dan te bedwingen, om mijn lief niet op te jagen en op een relaxte jetsetter te lijken, maar vanbinnen ben ik al tien keer, wat zeg ik twintig keer, lekker in die rij gaan staan.

Zeg eens, wat zijn uw onredelijke stresskes?