OMDAT HET KAN
Ik ben niet zo van het verenigingsleven. Ik sport alleen, ik lees alleen, ik doe geen groepsdingen. Ik heb wel in de Chiro gezeten, maar het was niet alsof ik Chiro ademde. Ik deed het, als kind omdat we moesten en omdat het meestal leuk was, als leidster omdat ik me verantwoordelijk voelde. Niet omdat ik er veel plezier uithaalde of omdat mijn hart er sneller van ging slaan.
Mijn geliefde daarentegen, is ondergedompeld in het verenigingsleven, al van kinds af aan. Hij is muzikant en speelt al van toen hij een kleine jongen in een veel te groot uniform was in fanfares en brassbands. Nu krijgt hij betaald om zo’n brassband te dirigeren.
Dat betekent dat ik vaak, als een soort van half-onzichtbaar aanhangsel, kijk naar die wereld.
En meestal begrijp ik hen niet, begrijp ik niet waarom ze dat allemaal doen: zoveel van hun kostbare tijd opgeven aan de vereniging. Die mosselsoupers houden om de dirigent te kunnen betalen, die pralinen verkopen om het lokaal te kunnen verwarmen, op lokale pensenkermissen spelen om zichtbaar te zijn voor de buurt, de bar openhouden na de repetitie, elke week minstens één avond in een met spots verlicht lokaal komen repeteren, de camionette inladen vol slagwerk, er zijn duizend zichtbare en onzichtbare taken die het verenigingsleven draaiend houden.
Maar wanneer je dan zo’n band op het podium ziet, hen samen muziek ziet spelen, dan is er wel een soort magie. Ze zijn jong, oud, ze hebben allemaal hun eigen politieke voorkeuren, jobs, families, levens, ze zijn intens met muziek bezig of niet zo, ze studeren nog, zijn gepensioneerd of hebben net een hele drukke job, ze hebben kinderen, of niet, ze hebben partners die mee in de vereniging zitten, of niet. Je zou ze, zonder dat hun vereniging hen bindt, niet samenzetten. Maar samen werken ze naar iets toe: muziek die ze samen spelen. En soms gaat dat goed en soms gaat dat slecht.
Maar je weet dat ze dat ene onzichtbare ding samen hebben: hun vereniging. En wanneer ik even uit mijzelf stap en alle redenen loslaat waarom ik hun vereniging niet begrijp (omdat ik nu eenmaal veel tijd met mijzelf alleen wil doorbrengen, in mijn eigen huis), vind ik het zo schoon. Of het nu gaat om muziek maken, voetballen, voor je buurt zorgen of turnen, het zijn allemaal mensen die samen iets bouwen, niet omdat het moet, maar omdat het kan.
foto: Brassband Hombeek
Ongelooflijk hoe sterk jouw reeks blijft. Dank je wel voor die dagelijkse pareltjes! Ik kijk er elke dag naar uit.
Ik ben zelf muzikant in zo’n vereniging, dus ik begrijp het wel allemaal 🙂 Leuk omschreven!
Zalig! Al dikwijls met handen en voeten uitgelegd waarom ik in godsnaam in een fanfare zit. Meestal blijft het bij: het is de ultieme groepssport waar goed in sport zijn, niet belangrijk is.
Leuk dat een ‘buitenstaander’ dit ook kan meemaken.