SLAAP
Ongeveer de helft van de keren valt ons kindje meteen in slaap nadat we hem in bed leggen. Althans, dat denken we, want dan horen we hem niet meer.

De andere helft is hij vaak nog een kwartier tot een half uur te horen. Hij zingt verschillende aaneengebreide versies van alle liedjes die hij kent, in een soort langgerekt in toon, stijl en volume variërend avondlied. Hij vertelt verhalen, waarbij we af en toe een woord en een naam herkennen. Hij benoemt zijn knuffels of de andere spullen die in zijn bed liggen.

Buiten dat het een fijne ruis geeft op de achtergrond, zo’n kinderstemmetje dat je de hele tijd kan horen zingen, vind ik het ook heel fascinerend. Ik kan mij alleen inbeelden dat hij zijn ervaringen van de dag op deze manier verwerkt. Lekker luidop. Al zingend, pratend, nog een tikje spelend. Het is een vaardigheid waarvan ik hoop dat hij ze nooit kwijtraakt en hij doet het van nature.

Waar ik eerst jarenlang negeerde dat ik ervaringen van de dag moest verwerken en lekker opgedraaid in mijn bed kroop, daar nu 4 zonnegroeten en een Headspace-sessie voor aanwend na een intense dag en een paar bladzijden lees in een leuk, maar niet te spannend boek of er zelfs helemaal niet in slaag, dat doet hij gewoon vanzelf. KON IK DAT OOK VROEGER? Leren we onszelf dat af? En hoe komt dat dan? Zoveel vragen dat intussen mijn zingende baby intussen in slaap gevallen is.