AFSCHEID
Het begin van de winter is veel afscheid nemen. Afscheid nemen van licht, tomaten, warme zon op je gezicht, duizend miljoen soorten fruit, van gewoon, zonder jas of trui of fietslampjes of fluovestjes of mutsen of sjaals naar buiten vertrekken en ook van blote benen. Gisteren was mijn keer te veel. Ik ging met blote benen, omdat ik me liet misleiden door het zonnetje van de weer-app. EN OOK OMDAT IK EEN WEER-OPTIMIST BEN. Maar goed, ik had ook geen sjaal ben en geen muts en tegen dat ik ’s avonds in het donker thuiskwam, was ik niet meer zo overtuigd van mijn keuze. Weer iets om afscheid van te nemen.

Maar vandaag had ik een broek aan. Vanavond mocht ik met deze vrouwen eten, binnen, in een warm appartement, kwamen er zoete aardappels uit de oven én dessert en stonden er kaarsen op tafel. Het was knus. Ik heb mijn winterjas heromarmd, ik heb nieuwe pantoffels en ik moet ook zeggen dat de zonsopgangen en zonsondergangen van de laatste dagen niet mis zijn.

En zodra ik dit cyclisch verloop weer kan zien, ben ik op zich weer ok. Het is constant afscheid nemen en verwelkomen, gasten. En ook, je kan niet zes maanden van het jaar treurig zitten wachten op de andere helft. Zeker niet wanneer je de dertig voorbij bent, als je elk jaar een half verliest aan mokken, dan BEN JE SUPERSNEL 50, 60, 70. Dus ik ga nog wat winterdingen verwelkomen. Boeken lezen achter het raam op een weekendmiddag, joggen in het winterzonnetje, vloerverwarming, risotto, spaghetti, Sinterklaas-parafernalia, thermisch ondergoed, lange warme badjes. Pannenkoeken.