DE KERSTBOOMROK

Vandaag zag ik weer een pompoentje, een Spiderman en een matige Dracula. Al de hele week duiken her en der verklede kindertjes op in mijn gezichtsveld. Want ja, Halloween. Vandaag bracht mijn zoon een ‘zelfgeknutselde’ pompoen mee uit de crèche (echt zeer weinig zelf aan geknutseld, maar deze keer stond tenminste zijn naam vanachter op het kunstwerk en niet zoals vorige keer de naam van een ander kind doorgekrast en dan zijn naam daarboven geschreven. Ik ben bereid om de ‘kunst’ van mijn eigen kind nog een zekere tijd een plaats in ons interieur te geven, maar het werk van Ayla interesseert mij voorlopig nog niet super, dankjewel. En ook, hebben de ouders van Ayla dan geen kunstwerk gekregen? Zoveel vragen). Maar goed, verklede kinderen.

Ik zit een beetje met dichtgeknepen billetjes te wachten tot van ons ook verkleedinspanningen gevraagd worden. Tothiertoe hebben we 1 carnaval achter de kiezen en die eerste ging vlot. De toen nog een baby ging als ninja in een uit Japan door zijn grootvader meegebrachte babykimono, met een gele zweetband rond zijn hoofd. Maar…er gaat in de nabije of verre toekomst een moment komen waarop ons kind zelf ideeën heeft over verkleden of waarop van mij inspiratie en veel erger dan dat, creatie verwacht wordt.

En het moet zeggen, wij als Theunynck-kinderen, hebben geen goeie verkleed-educatie meegekregen van thuis. Een paar voorbeelden.

DE KERSTBOOMROK
Elk jaar met Kerst drapeerde mijn mama een gebloemde rok rond de kerstboom, een stuk dat ze zelf versleten (letterlijk) had in de vroege jaren tachtig. Deze kerstboomrok was ook dé basis van ongeveer 30 varianten van kostuums waarin de Theunynck-zusjes ooit op pad gestuurd zijn, het een al cultureel ongepaster als het ander. (in de vroege jaren negentig was nog niemand woke, oké?) Wij zijn waarzegster geweest, zigeunervrouw, circusartieste, flamencodanseres, you name het slightly vage vrouwenfiguur dat in een flodderige rok kan gehesen worden, wij waren het. Meestal combineerden wij de kerstboomrok met een soort gehaakt tapijtje dat we rond onze schouders hingen en een hele hoop kettingen. Don’t judge.

DE CAPE
Mijn tante, een naaikundig genie met echt alle praktische skills die onze mama niet heeft, maakte ooit een gouden cape voor ons. Die gouden cape heeft mijn mama gered. Want na de dertig kerstboomrokkostuumvarianten dreigde een Theunynckzusjesopstand uit te breken, waarbij de gouden cape zeker het nakende conflict ontmijnd heeft. De cape bracht ons weer collectief een jaar of vier aan verkleed-emergencies verder: we waren prinses Leia, Harry Potter met zijn onzichtbaarheidsmantel, tovenaar, heks, alien, kapitein, de gouden cape was een letterlijke goudmijn. Een prachtig ding dat helaas in het opgroeien der Theunyncken verloren is gegaan, iets waar mijn mama nog altijd weemoedig over kan zijn.

Gelukkig was er die tante trouwens, die voor haar kinderen werkelijk de prachtigste kostuums maakte. En gelukkig sijpelde er hier en daar wel eens eentje door naar ons. Ik herinner mij de trots wanneer ik een keer naar school gestuurd werd in een ‘echt’ kostuum, met alles erop en eraan. Een duidelijk kostuum. Niet zo’n kostuum waarbij je de interpretatie van je moeder waarmee ze je aarzelend zelf de avond ervoor had proberen overtuigen, nu zelf ongemakkelijk op je nog aarzelende klasgenoten moest overbrengen. Zo kreeg ik de kans om Poesje, Bij en Aladin te zijn. Dat waren de topmomenten in mijn verkleedcarrière.

En toch vrees ik dat ik nu een kerstboom-rok-moeder ga worden. Want belachelijk veel geld uitgeven aan een lelijk, in China gemaakt plastic pak, dat zie ik mezelf niet meer dan 1 keer doen. Maar zo’n waanzinnige kostuums als mijn tante maken, die skills heb ik op geen enkele manier in mij. Het enige wat ik mij zie doen, is voor de meer conceptuele kostuums gaan en mijn kind als ‘millennial’ en ‘aarde’ en ‘fijn stof’ naar school sturen. Maar je ziet al van hier dat de geschiedenis zich dan zal herhalen en dat mijn zoon dat kind zal zijn dat aarzelend op de speelplaats de al niet erg overtuigende uitleg van zijn moeder over zijn outfit staat te herhalen. Terwijl ik hem eigenlijk Aladin toewens! En Bij! En Poesje! Misschien is het beter voor iedereen dat ik me uit het verkleedtraject haal en dat ik de volledige conceptontwikkeling en -creatie bij mijn lief leg. Zijn moeder is ten slotte kunstenaar. Of zijn hier truken voor, andere ouders?

En omdat ik weet dat jullie er op zitten te wachten. Hier ben ik, als Bij. WATCH. ME. SHINE.