RAAR
Toen ik klein was, vond ik het normaal dat er een babysit kwam. Niet perse leuk, maar wel normaal dat mijn ouders mij en twee nog kleinere meisjes toevertrouwden aan een relatief random meisje uit onze buurt. Er waren er die ik heel leuk vond, omdat ze beter begrepen hoe het was om een klein meisje te zijn en wat die dan leuk vinden en er waren er die ik stom vind, want ze kwamen gewoon om de baas te spelen en streng te zijn.

Dan was ik een tiener en babysitte ik zelf. Soms op kinderen die ik heel fijn vond, soms op kinderen die ik zo snel mogelijk in hun bedje wilde flikkeren zodat ik de delicious snacks van hun ouders kon opeten. En de keuken kon opruimen (want ik had altijd het idee dat ik niet gewoon betaald kon worden voor het bewaken van een slapend kind, dat ik dan minstens ook het aanrecht helemaal proper moest maken en de keukenkastjes re-organiseren ofzo). Meestal ging ik bij kinderen die ik goed kende en waar mijn ouders in de buurt waren, maar af en toe, via via, vertrouwden ouders mij, een totaal onbekende zestienjarige, hun kinderen toe.

Nu heb ik zelf een kind en vind ik mijn kind toevertrouwen aan een vreemde persoon, one on one, in ons huis, gewoon…raar. Zowel voor het kind als voor de babysit als voor mij. Moest ik een kindje alleen zijn en plots moet ik de hele avond alleen met een vreemde persoon doorbrengen, ik zou daar niet altijd op zitten te wachten of daar blij van worden. Voor mij voelt het ook raar. Dat een of ander meisje of een jongen die ik nog nooit gezien heb, hier voor mijn kind komt zorgen. Voorlopig hebben we enkel nog maar beroep gedaan op familieleden die ons kind al kent en op ons buurmeisje dat ons kind ook al minstens kent van dag zeggen op straat en straatfeestjes.

Dus…is het raar dat ik dat allemaal raar vind, ben ik weird of is de wereld weird? Of denk ik hier té hàrd over nà?