SCHAAMTE
Opeens kwam het ter sprake, ik weet niet meer hoe. Toen wij opgroeiden, was er een jongen in ons dorp, ik heb hem nooit echt gekend. Ik heb misschien één keer iets tegen hem gezegd, op de Roefeldag, denk ik. Maar iedereen die ik kende, kende hem ook, ik denk omdat zijn mama een café had. En we noemden hem allemaal ‘Dikke Jan*’. Ik was dit helemaal vergeten. Totaal. Uit mijn geheugen gewist. Maar toen het vandaag weer ter sprake kwam, wist ik het weer. Met het gemak waarmee we Ansje van de bakker of Marijke van juffrouw Els zeiden, noemden we hem Dikke Jan. Ik kreeg een beetje een misselijk gevoel wanneer ik daaraan dacht.
Hoe kut het voor die jongen geweest moet zijn, die vast een leuke jongen was (of een totale klier, kan ook), maar in elk geval gewoon een jongetje, met veel eigenschappen. Dat je dan door iedereen zo genoemd wordt, het moet je hart breken. Dat een heel dorp als enige kenmerkende eigenschap je lichaamsomvang ziet. Het maakte mij een beetje triest. Kinderen zijn assholes. En ze beseffen het (soms) niet eens. Ik weet niet of mijn ouders ooit gezegd hebben dat ik dat niet mocht zeggen, of dat iemand ons daar ooit op aangesproken heeft. Dat kan ik me niet herinneren.
Ik weet niet hoe het gaat met Jan. Ik hoop goed. Ik weet niet of hij hier trauma’s van heeft of dat hij het weglacht of ergens diep heeft weggestopt. Geen idee. Maar ik hoop op de een of andere manier dat het beter kan. Dat we kinderen al heel vroeg kunnen leren dat woorden superveel pijn kunnen doen. Want joh, dat kan toch niet anders dan recht in je hart binnenkomen, als kind? Of ben ik nu een te gevoelig zieltje?
(*Jan is niet zijn echte naam)
Hart 😉
Maar het is u vergeven 😉
Haha, raarste fout ooit! 😂
Ik had het in de lagere school ooit heel casual over ‘Dikkie’ – waarop mijn moeder schrok en zei ‘Zou je dat wel zeggen?’. Ik weet nog dat ik vol overtuiging haar geruststelde ‘Maar mama, die vindt dat niet erg hoor, iedereen zegt dat’ en dat de blik van mijn moeder voor een seismische schok zorgde in mijn hoofd. Toen pas viel mijn Belgische frank 🙁
Jouw mama <3. Zo eentje wil ik ook zijn.
in mijn straat woonde een jongen met een langwerpig hoofd en achter zijn rug noemden we die een ei. Ik stelde me er ook niet teveel vragen bij: zijn hoofd leek immers echt op een ei. Maar hij was veel ouder dus ik had daar geen contact mee en heb hem nooit zo aangesproken.
Op een dag hoorde ik ergens elders met mijn ouders de opmerking “een ei is een symbool” in een discussie en ik flapte eruit “ah dus x is een symbool! Ah ja, want hij is een ei en een ei is een symbool.”
Al die volwassenen staarden me nogal aan zeg.
‘k hoop dat ik mijn kinderen wat meer empathie aanleer, maar je moet het echt wel een stukje toch aanleren wat kwetsend is enz.
Arm eitje.En helemaal mee eens: wij hebben daar aan te leren wat kwetsend kan zijn! <3