Hoe zou ik de draad weer oppikken? Ik heb het gevoel dat ik de afgelopen week op de een of andere manier zou willen delen, Oprah-style.

via GIPHY

Gewoon, omdat het zo goed was.
Maar dat gaat dan heel lang duren.

Dus schrijf ik, per dag dat ik hier niet was, iets. Voor elke dag. Dat lijkt me wel gepast.

Maandag
We gingen van de snelweg af en je kon aan alles zien dat het net heel hard geregend had. Maar nu hingen er sluiers van mist en kwam de zon door de wolken en waren er bomen in alle kleuren en was ik toen alweer helemaal verkocht. Heel die tocht van twaalf uur was het plots waard, gewoon om daar te zijn. Het voelde goed om fysiek heel veel afstand te maken tussen alle dingen die ons bezighielden en onszelf. Want per km verder weg, werd elk dingetje dat in mijn hoofd zat kleiner en kleiner.

Dinsdag
Ik heb op zich niet echt iets met honden. Ik kan ze heel schattig vinden of het idee van een hondje te hebben om mee te wandelen, wel leuk vinden, maar ik zou geen hond willen: honden zijn écht zoals kinderen, je moet daar gewoon héél véél rekening mee houden. En ik heb al genoeg figuren in mijn leven om rekening mee te houden. Maar MAAR maaaaaaar een buurhond, jongens, dat raad ik iedereen aan. In het Franse dorp hebben wij de allerliefste buurhond die er bestaat. Kijk haar staan.

Ze is lief tegen iedereen, blaft haast nooit en houdt gewoon heel erg van gezelschap. Elke dag deed ik een loopje en zodra ik een meter of vier ver was, hoorde ik het getik van haar poten en haar gehijg. En dan liep ze heel mijn tocht mee, af en toe dwaalde ze eens af wanneer ze een interessante geur, een vogel of een lekker uitwerpsel (really, dog, disgustballs) vond, maar dan kwam ze altijd weer aangesneld om aan mijn zijde te blijven. Dat is het beste ooit, toch?

Woensdag
Wanneer je op een Provençaalse markt komt in de zomer, dan is dat evenveel leuk als niet leuk. Wanneer je op een Provençaalse markt komt in de herfst, dan kan je parkeren waar je wil, dan kan je de hele markt rustig aflopen en nog eens terugkeren op je passen, dan kies je puur op persoonlijke voorkeur op welk terrasje je nog iets zou willen drinken, om dan naar huis te gaan met de beste paddenstoelen en daar risotto mee te maken. Dan kan je écht doen alsof je een local bent, omdat er buiten jou alleen maar locals zijn.

Donderdag
Heel meewarig keken de mensen naar ons, alsof ze zich persoonlijk schuldig voelden over het rotweer van die dag. In ons land voelt niemand zich persoonlijk schuldig over het weer, want daar is werkelijk geen beginnen aan. In het Zuiden is het dat wel. Er valt trots te halen uit de driehonderd dagen zonneschijn per jaar. Mensen gedragen zich effectief alsof ze die mee in gang zwengelen. Maar ze zijn dan ook wel zo fair om zich ook diep schuldig te voelen over slecht weer. Het kan niet anders dan dat wij komen voor het aan ons beloofd mooi weer, dus zij stellen ons teleur. Wij spenderen de dag aan mensen duidelijk maken dat wij dit slechte weer heus wel aankunnen. Wij zijn dit weer gewend, snap je. Wij begrijpen echt wel dat slecht weer niet de verantwoordelijkheid is van de mensen. De mensen aarzelen. En begrijpen ons niet goed. Ze doen alsof we het echt wel heel sportief opvatten. Dat voelt voor ons dan weer goed.

Vrijdag
Vrijdag is net zoals donderdag of woensdag, niet beter, niet slechter, niet anders. Dat is misschien het enige minpunt aan vakantie, dat alle dagen ZO LEUK zijn dat het reliëf wat weg is. Zou het zo voelen om heel rijk te zijn? Geef toe, dit is een rijk uitzicht.

Zaterdag
Altijd maar buiten zijn, wolken zien, lucht zien, bomen zien. Almaar wolken, lucht en bomen. En dan, wanneer het schemert, naar binnen gaan, pantoffels aantrekken, moe zijn van al die wolken, lucht en bomen en op een absurd tijdstip tussen de flanellen lakens kruipen.

• 

• 

Zondag
In de seventies-badjas van mijn opa, met mijn sportsokken en pantoffels in de zon zitten en e-readeren, zonder dat er activiteiten op mij wachten: of die nu leuk zouden zijn of niet, maakt al niet uit, het idee van niks te moeten, is voor mij echt het summum van een vakantiegevoel.

Die opgeladen batterijen waren nodig om daarna uren aan een stuk ‘Kzag twee beren’ en ‘Alle eendjes’ en ‘Slaap Kindje Slaap’ te zingen. Ik zei al dat we de leukste tweejarige ooit hebben, maar tweejarigen zijn nu eenmaal niet gemaakt om heel lang in een stoeltje gegespt te zitten en niet te bewegen: dat vinden die tijdverspilling en stom. En dan moet je die met moedwillig entertainment doen vergeten dat ze in dat stoeltje zitten.

Maandag
Ik vind dat je de overgang tussen vakantie en weer thuiskomen zo geleidelijk mogelijk moet laten verlopen. Dus moet je op de dag dat je thuiskomt even hard aperitieven als op vakantie. Het is ook nuttig om nog een aantal vakantie-achtige voedingswaren mee te hebben om zo de ervaring ook nog wat te rekken: kaas, olijven, rozemarijn uit de tuin. En in je koelkast moeten ook minstens nog tien dingen staan met een etiket uit een buitenlandse supermarkt. Tegelijk kan je alweer genieten van de dingen die je thuis had achtergelaten: een pot choco, een lekkere fles die nog in de koelkast stond, een pak chocolade dat nog in de kast lag. Die ene dag tussen vakantie en werken moet eigenlijk de dag zijn waarop alles kan en mag. Waarop je met een prematuur gevoel van heimwee naar de foto’s van de voorbije week kijkt en denkt: beseften we wel hoe goed het was toen we er middenin zaten?

Maar dat weet je nooit.

En dan is het dinsdag en dan ben je weer gewoon terug.