VROUW
Soms denk ik erover na: wat als het mij zou overkomen? Dat ik plots niet anders kan dan ons land ontvluchten. Dat ik dan in een nieuw land een nieuw bestaan moet opbouwen. Een nieuw land dat ik niet snap, waar ik de taal niet van spreek en waar alles wat ik hier opgebouwd heb, niet meer telt.
Dan zou ik misschien wel poetsvrouw zijn. Denk ik. Dat zou dan een optie zijn, om voor mijn gezin te zorgen. Denk ik. Hoop ik. Dan zou ik in huizen komen die misschien wel zouden lijken op het huis dat ik heb achtergelaten, stel ik me voor. Dan zou ik wel mensen tegenkomen die lijken op mijn vrienden, stel ik me voor.
Maar voor hen allemaal zou ik de poetsvrouw zijn. Een vrouw die zoveel mogelijk moet verdwijnen en in alle onopvallendheid hun huis opnieuw moet doen blinken, de orde moet herstellen, de remsporen moet doen verdwijnen.
Vandaag had ik de luxe van thuis te komen in een schoon huis, properder dan ik het zelf zou poetsen. Een opgeruimd huis, met blinkende spiegels en een kookplaat om af te likken.
Het verhaal van de poetsvrouw dat ik mezelf vertel, is heus niet het verhaal van alle poetsvrouwen. Maar allemaal zijn ze vrouwen, met een moeilijke job. Elke dag opnieuw in al die verschillende huizen weten wat de mensen daar het liefst hebben, het belangrijkst vinden en terwijl je schoonmaakt zowat in de achtergrond verdwijnen. Ik wil dan ook nooit vergeten hoe dankbaar ik mag zijn dat elke vrouw die mijn huis wil poetsen, dat wil doen.
Poetsvrouwen rocken de wereld. Ergens op de achtergrond.
Een mooie post vol respect voor de ander.
Dankje :).