IK BEN BASICALLY EEN ASTRONAUT
Al tijdens het eten ben ik een tikje ongerust: dit brood is wel erg…lekker? (altijd verdacht)
Een half uur na het eten voel ik me misselijk. Maar dat hoeft op zich niks te betekenen, zeg ik tegen mezelf.
Na een uur komt er hoofdpijn opzetten. Kan nog altijd toeval zijn, zeg ik tegen mezelf.
De hoofdpijn houdt aan, mijn spijsvertering laat weten dat ze alive is, kicking, angry. En wat ik eigenlijk al weet, weet ik dan zeker. Ik heb mezelf vergiftigd.
Eens in de zoveel tijd overkomt het me nog eens. Gegluut, noem ik het.
Een glutenvrij dieet volgen, is een beetje zoals astronaut zijn (maar zonder dat je er wetenschappelijk voor bent opgeleid gedurende tien jaar en ik denk met minder stress en de outfits zijn ook beduidend minder goed en er is ook geen gewichtloosheid, ok misschien zijn er weinig overeenkomsten, maar goed, ik ben nu begonnen en ik ga niet stoppen, want ik heb hoofdpijn en pijnlijke darmen, je zal ermee moeten leven). Wanneer jij als astronaut in die raket zit, kan je je geen fouten permitteren. Je kan niet denken: mjah, voor deze ene keer check ik dit effe niet of overleg ik niet met het control center op Cape Canaveral of heb ik het ‘boek der astronauten’ (waar in mijn primitieve verbeeldingen alle astronautenkennis in staat) niet zo goed gelezen. One strike and you’re out. Zo is het ook met glutenvrij leven. Alles gaat goed zolang je alle regels volgt.
Maar, euhm, Sara, als astronauten alle regels volgen, dan kan het toch NOG misgaan? Ahja, dat is waar. Wacht, ik probeer de vergelijking toch te doen kloppen. Kijk, bij astronauten gebeuren er soms ook catastrofes wanneer er onverwachte dingen gebeuren en dat is ook zo in het glutenvrije leven. Een onverwacht etentje met collega’s? KAN catastrofaal zijn. Restaurant dicht waar je ging eten en plots op de wilde boef ergens anders moeten eten en je hebt het menu niet kunnen checken en de Yelp-reviews en de betrouwbaarheid in een van je facebookgroepen? KAN catastrofaal zijn. Elke kleine afwijking van de vooropgestelde situatie en je voegt in op de snelweg richting catastrofe.
Maar goed, deze week was ik gewoon laks, had ik te veel vertrouwen in het universum en nu ben ik een gecrashte astronaut. Mijn missie tijdelijk over & out. Mijn spacepak lek. Mijn raket in stukken vaneen gevlogen.
Ok, deze vergelijking trekt eigenlijk werkelijk op niks. Maar ik heb hoofdpijn en pijnlijke darmen, dus ik ben chagrijnig en ik heb geen sikkepit puf om een betere vergelijking te bedenken.
