Ik vind het niet moeilijk mij in de wereld van een kind te verplaatsen. Ik ben een kind geweest. Ik weet hoe het voelde om er eentje te zijn. Wat onrechtvaardig voelde. Waar ik om moest lachen. Ik weet dat ik mij volop mens voelde, maar dat volwassenen dat vaak niet zo zagen.

Ik wil mijn kind dus ook behandelen als een mens. Niet ‘omdat ik het zeg’ als argument gebruiken, hem niet straffen en belonen, alsof hij een aapje is dat we met banaantjes en tikken op zijn pootje in een bepaalde voor ons gemakkelijke vorm kunnen gieten.

Ik ben niet de enige die er zo over denkt. Er zijn best veel mensen die kinderen zo willen opvoeden. Maar evengoed zie ik rond mij heel veel mensen die, omdat ze er denk ik niet echt bij nadenken, op automatische piloot, doorvertellen aan hun kind wat ze zelf altijd te horen kregen. Type ‘niet flauw zijn’, ‘het is niks’, ‘kom, flink zijn, doe die tranen weg, dat doet geen pijn’. Dat probeer ik niet te doen, omdat dat soort geïnternaliseerd mantra mij superhard tegen de muur heeft doen lopen. Waarmee ik niemand verwijt dat dat gebeurd is, de tijden zijn de tijden, maar…ik kan niet anders dan hier veel over nadenken?

Hoe kunnen we een generatie volwassenen opvoeden die voor zichzelf denken, die goed kunnen uitleggen wat ze van iets vinden en hoe ze zich voelen, omdat ze gewoon zijn om over dat soort dingen na te denken? Die zich niet goed gedragen omdat ze weten dat ze anders gestraft zullen worden of omdat ze enkel functioneren door complimenten, maar die een bepaald soort mens willen zijn.

En dat begint voor mij bij je kind als een mens behandelen, net zoals je zelf een mens bent. Ik las onlangs in de DSM een interview met Philippa Perry, een excentrieke, slimme, grappige therapeut die iets zei in de trant van ‘praat wanneer je boos bent op je kind tegen dat kind zoals je tegen een collega of je therapeut praat’. Die ga je niet kleineren, je gaat er niet zomaar tegen staan roepen en je probeert je altijd eerst in te leven in waarom ze iets gedaan hebben wat jij niet leuk vindt, je gaat niet automatisch eerst je macht beginnen uitoefenen.

En dat vind ik zo waar. Ik ben echt geen perfecte volwassene namelijk, ik kwets ook mensen, ik doe sommige dingen niet goed omdat ik er geen zin in heb, omdat ik ze vergeten ben, ik gedraag me kribbig omdat ik hoofdpijn heb of honger. Waarom zou dat dan bij onze kinderen anders zijn? Dus vind ik het de logica zelve om op zoek te gaan naar waarom mijn kind, mijn lief trouwens ook, iets doet.

Waarmee ik niet wil beweren dat ik dé sleutel tot hét opvoeden gevonden heb. Voorlopig ligt het mij en ligt het ons kind om het zo aan te pakken. Maar ik vecht ook nog heel vaak tegen de uitspraken die automatisch mijn mond lijken uit te flapperen. Tegelijk vind ik dit wel een van de belangrijkste relaties die ik in dit leven zal hebben en wil ik daar dus best wel wat moeite in stoppen. En hoop ik zo hard dat we generaties volwassenen gaan zien, die minder last hebben van het gekwetste kleine kind in zich, die empathisch zijn, die motivatie uit zichzelf halen, die over hun gevoelens kunnen praten, die misschien écht beter met anderen gaan kunnen samenleven.

Of is dat allemaal heel naïef?

via GIPHY

En trouwens, puberteit, hoe pak je dat aan?

via GIPHY