REFRAME THE NARRATIVE EN AL
Hoe langer ik pendel, hoe meer ik er tegenop kijk. Het lijkt alsof de treinen alleen maar voller worden, alsof er bijna geen ritten zijn waarbij er niet mensen in de halletjes en de gangpaden op mekaar gepropt staan, bijna geen ritten waarbij we niet om een onverklaarbare reden vijf minuten stilstaan (waarbij ik graag geïnformeerd word trouwens en waarbij ik de uitleg ‘drukte op het spoor’ echt enorm raadselachtig kan vinden). De trein is misschien populairder (wat ik enkel kan toejuichen) of ik ben misschien minder tolerant (mogelijk, best mogelijk).
Begrijp mij niet verkeerd, ik verkies nog altijd de trein boven alle andere alternatieven zoals daar zijnde de auto (angst) naar Brussel verhuizen (geen geld voor) of een heel snelle elektrische fiets (angst én geen geld voor).
Maar ik merk aan mezelf dat ik weken met veel trein-gependel tien keer vermoeiender vind dan andere: het haasten naar een trein die dan toch weer vertraging heeft, het Black Friday-gevoel zodra de deuren opengaan omdat we weten dat we met 1000 zijn voor de 30 beschikbaar zitplaatsen,
het collectieve chagrijn, de stress van vertragingen en het mezelf kwellen door uit te rekenen wat ik met die tijd zou kunnen doen (ergens een koffie drinken, een werkdingetje afwerken, met mijn kind spelen, nog even bij mijn ouders langsgaan, de planten water geven, een machine was plooien) al die dingen lijken de voordelen naar de achtergrond te verschuiven.
Terwijl die voordelen zoals: een boek kunnen lezen, rustig met een podcastje op kunnen ontbijten, naar de zonsopgang mogen kijken, conversaties kunnen afluisteren, al wat mails kunnen lezen, echt best goeie voordelen zijn. Zeker wanneer ik ze zo opsom.
Maar toch dreig ik steeds meer tegen het treinreizen op te kijken. Voorlopig is het mij in het geval van de winter van ‘whatever floats your boat’ goed aan het lukken mij aan mijn vooropgestelde aanpak te houden: winter is een andere periode, waarin het gepermitteerd is om je te focussen op het knuffelen, binnenzitten, boekjes lezen en overal gesmolten kaas op strooien.
Dus, wie kan mij helpen om treinpendelen opnieuw uit te vinden? Mij met goesting op een overvolle trein te doen stappen, niet chagrijnig te zijn bij elke vertraging? Hoe? Pak? Ik? Dit? Aan?
Mensen observeren. Eindeloos door babyfoto’s van je kind scrollen en eindelijk eens een selectie maken voor dat fotoboek. Lijstjes maken van vanalles en nog wat. Een nieuw boek schrijven 😉
Ohja dat fotoboek. Dat is zo’n jobke dat altijd in mijn nek zit te hijgen. Goed plan.
Jezelf een cadeautje geven en upgraden naar eerste klas?
So tempting. So so so.
Bij mij helpt vooral de ‘Ik heb een keuze’ mentaliteit. Als het mij echt te hard tegen zit. Dan rij ik 3 dagen met de auto de file in. Die is ook langer geworden en drukker. En van in de donkere (en vaak regen) rijden wordt je pas echt moe. Nadien ben ik er weer even van verlost.
Ik kies om met de trein te gaan .. denk ik dan. Ik kies. Ik heb men lot in eigen handen.
(Ik gruwel momenteel meer van de koude donkere fietsrit naar het station.. maar de parking is zo hopeloos.. dat het ondertussen geen keuze maar een gewoonte is)
Vorige week trouwens op een trein met een personen aanrijding gezeten. Dan weet je.. Dit is voor 2 uur.
Ik zat naast een dame die onmiddellijk begon te vloeken op “alle Vlamingen die de mededelingen niet in het Frans deden.” Ik vertaalde voor haar.. maar ze vloekte lustig verder. Na de volgende mededeling had ik het zo met haar houding gehad, dat ik opgestaan ben en een bank verder gaan zitten. Naast een gepensioneerde man die zijn verhaal kwijt wou.
Ik had de situatie gewoon heel snel aanvaard en dacht. Dan lees ik wat. De fysieke afscheiding van al die foeteraars had ik echt nodig. Mensen kunnen zichzelf soms wat aandoen.
Je bent een wijze vrouw. Met hilarische coping skills ‘dan rij ik 3 dagen met de auto de file in’ 😂