WEEKDING
Ik moet iets vertellen over mezelf waar ik niet trots op ben. Iets waar ik vroeger niet bij stilstond, maar waar ik me nu vaker bewust van ben. Een gewoonte waar ik eigenlijk vanaf wil.
Ik ben een…onderbreker. Ik laat mensen niet uitspreken. Ik weet hoe verschrikkelijk dat is. Ik doe het, voor alle duidelijkheid, niet expres. Mijn onderbreken vertrekt voornamelijk vanuit enthousiasme en het is duizend procent een gewoonte die ik thuis heb opgedaan.
We waren drie luide meisjes die aandacht wilden van onze voltijds werkende ouders, die ook heel graag praatten. Mijn mama heeft het onderbreken uitgevonden en beheerst de kunst tot in de perfectie. Dus wij hebben leren onderbreken van de meester en gebruikten het absoluut als een manier om gehoord te worden.
Dat gezegd zijnde vind ik dit eigenlijk een eigenschap/gewoonte waar ik me een beetje voor schaam. Eentje waar ik iets aan wil doen. Mijn lief vindt het ook bloedirritant en gelijk heeft hij. Maar om nu te zeggen dat ik vanaf morgen nooit meer iemand ga onderbreken, dat lijkt me onrealistisch en onhaalbaar.
Dus ga ik doen wat ik met andere gewoontes waar ik me wat bewuster van wil worden, ook probeer. Ik probeer het vast een week. Vanaf morgen ga ik een week lang actief mijn best doen om anderen te laten uitspreken. En ook écht te luisteren (nog zoiets, onderbreken houdt ook een beetje in dat je minder intens luistert en ook dat aspect vind ik verschrikkelijk, want hoe fijn is wanneer iemand echt met volle aandacht naar je luistert).
I will report back in one week.
Ik kan dat trouwens aanraden, zo’n weekprojectie. Het is overzichtelijk, het is geen berg, geen adembenemend groot project dat je nooit gedaan zult krijgen. Wil je iets in je leven veranderen? Doe een weekprojectie.
Ik betrap mijzelf daar ook vaak op, jammer genoeg. Goed idee dat weekprojectje!
Ik moet zeggen: het gaat “vrij” goed. Maar het vraagt veel denkwerk :).