Een van mijn levensgoeroes gaat door een zotte levensfase. Eentje waarin alles veranderd is ten opzichte van hoe het was. Ik zie dat ze bovenblijft, maar het is geen prachtige schoolslag die ze al glimlachend zwemt. En toch vindt maakt ze de tijd om kleine wijsheden en schoonheden uit het leven met mij te delen (je bent een goeroe of je bent het niet). Zoals dit nummer van Leonard Cohen, dat ze mij aanraadde, omdat het je in een wereld waar je eigenlijk de ballen van snapt, een gevoel van troost geeft, verbondenheid, kracht.

Ik zat prompt te huilen aan mijn bureau (de teneur van veel mijn stukken, bedenk ik mij nu, ik huilend aan mijn bureau 🙋🏻‍♀️). Dit lied is de muzikale versie van iemand die je zachtjes vasthoudt, zoals ik denk (hoop) dat een baby zich moet voelen in de armen van iemand die veel van hem houdt.

Het zijn van die weken (maanden?) waarin ik elke dag tien keer nood heb aan ‘Come Healing’ omdat ik de wereld moeilijk vind en stom. Maar mij tegelijk zo dankbaar voel voor alles wat ik binnen handbereik heb, zoals mijn levensgoeroe, mijn familie, een zetel, thee, een dekentje, puree.

Ik hoop dat jij ook zo iemand hebt die je Leonard Cohen doorstuurt wanneer je hem het hardst nodig hebt. Of misschien kan je zo iemand zijn en kan je morgen Leonard doorsturen naar iemand die hem nodig heeft. Of Rihanna. Dat kan ook. Of Ed Sheeran. Will Tura? Mahler?

Mijn Leonard Cohen liefde is trouwens geen toevalligheid. Wanneer ik ‘Who By Fire’ of ‘Suzanne’ of ‘Chelsea Hotel N°2’ hoor, dan zit ik instant weer in een donkere auto, mijn zusjes naast me, half dommelend, mijn ouders zachtjes pratend voorin, de lichten langs de weg schijnen zacht oranje en hun schaduwen verdwijnen en komen en verdwijnen weer. Een herinnering die zo sensitief en troostend is, dat ik er bijna verslaafd aan ben. Die liefde voor deze Leo is ook bij mijn papa blijven bestaan, hij vertaalt regelmatig zijn teksten op zijn blog. Dus als je graag Leonard leest in het Nederlands, ga daar dan eens lezen.