HET KLEINTJE

De jongste helft van Emoshit is jarig vandaag. Ik wil al lang een stukje aan haar wijden. Omdat zonder haar deze Emoshit er niet zou zijn. Omdat geen dag voorbijgaat zonder dat ik haar hoor. Omdat ze denkt dat ik voor haar zorg, maar eigenlijk zorgt ze even hard voor mij. Het is een onmogelijke opdracht trouwens, op een maandagavond even beschrijven waarom haar verjaardag belangrijker is dan die van Britney Spears, Gianni Versace en Roel Vanderstukken samen.

Ze kwam in mijn leven vergezeld van een barbiepop, geen slechte move van een of andere snuggere volwassene die hoopte daarmee mijn aandacht van de kleine kale aandachtshoer af te leiden. Well played. Toen ik vier was, rockte ik de look die ik getiteld heb: ‘slordig Diana’kapsel met deux-pièceke met witte kousenbroek en zwarte leren eerder orthopedische botinnen.

Verder weet ik van haar geboorte nog weinig, ook van haar twee weken ziekenhuis met rsv als drie weken oud baby’tje herinner ik me niks. Wel van het maandenlang aerosollen daarna. Ik herinner me de geur, het geluid en het onbeschikbaar zijn van de moederfiguur. Damnit hoestende baby.

Toen we kinderen waren, beschrijft dit zowat onze relatie.

Ik zorg voor haar. En zij laat mij dat doen. Ik leg haar kleren klaar, ik probeer haar op te vrolijken wanneer ze een driftbui heeft, ik lach met haar buiklach en haar funny dansjes. Stiekem zorgt ze dan al voor mij, alleen weet en beseft ze dat zelf niet. Soms ga ik ’s nachts namelijk naar haar kamer en kruip ik bij haar in bed, omdat ze zacht is en warm, omdat ze al mijn scary gedachten verjaagt, met haar rustige ademhaling en haar gloeiend lijfje.

Ergens onderweg waren we ook tieners. Toen praatten we het minst, denk ik, want ik zat eerst als tiener in mijn eigen hoofd (en kamer) en daarna zij ook. Tegen dat ik 18 was en zij 14 verenigde Gilmore Girls ons. En spendeerden we samen tijd in de veilige bubbel van onze groene leren zetel en die van Stars Hollow op tv. Wat we toen deelden, waren puppywangetjes en slechte kapsels. Want ja, geraakt iemand wérkelijk puppywangloos tot in de volwassenheid, zonder één enkele kapselmislukking?

En dan is ze plots volwassen, net zoals ik. Dat is zowat gebeurd toen ik niet aan het kijken was, of te druk bezig was met mijn eigen shit waarschijnlijk. Maar het letters omdraaiend intens dribbeltje is plots een vrouw geworden, met drive en ambitie en stijl, al valt dat op deze foto niet op. Op deze foto heeft ze mij gered. Ik, 25, zij 21, redt mij van een eenzame oudejaarsavond die mij plots overkomt. Wij zijn duidelijk dolblij dat we feesthoeden mogen dragen en slechte cava mogen drinken en dat er dan ook nog slecht doorbakken gourmet én heel luid vuurwerk komt.

En nu is ze plots 30. Ze heeft een boek geschreven, heeft personages in een soap richting in hun leven gegeven. Ze geeft nooit op en toch twijfelt ze aan zichzelf. Ze is prachtig, ze komt weg met kniekousen en ze heeft in de laatste tien jaar geen slecht kapsel meer gehad. Moest ze mijn zus niet zijn, ik zou wat chagrijnig zijn omwille van haar talent, haar diepe buiklach en haar stijlgevoel. Gelukkig is ze wel mijn zus en is ze eindelijk dertig. Nu kunnen we eindelijk samen kwaad zijn op alle ondernemers van begin twintig, alle literaire prijzen winnende zeventienjarigen, alle intimiderende go-getters die ons het gevoel dat wij zo’n bloem zijn die een enkele keer in de twintig jaar een bloem produceert en zij rozenstruiken die vier keer per jaar trossen vol prachtige welriekende bloemen produceren.

Welkom hier, Zittie. Het is hier relatief plezant.