Als kind vond ik het fantastisch, als tiener zei ik ongetwijfeld dat ik het stom vond, maar vond ik het stiekem nog altijd fantastisch, als beginner-volwassene vond ik het tragisch, nu ben ik gewoon officieel, openlijk en bewust fan.
Van kerstlampjes. Van kitscherig tot stijlvol, van begin november tot eind februari, van een enkele krans tot een full-on EXPERIENCE, hoe publiekelijker, hoe beter, laat maar komen.
Het is letterlijk licht in de duisternis. Ik word daar blij van. Wanneer ik langs een heel groot appartementsgebouw fiets en zie dat ergens op de veertiende verdieping iemand zijn best gedaan heeft een kerstboom in lampjes te tekenen die verschillende ramen bestrijkt, dan word ik daar blij van. Wanneer ik, buiten de stad, een voortuin spot met een tafereel aan lichtgevende dieren en figuren, dan zou ik daar een dankubriefje in de bus willen stoppen.
Ik vraag mij dan ook af wie die mensen zijn, die hun licht delen met de rest van de wereld. Zijn die verder ook tof? Hoe ziet de binnenkant van hun huis eruit? Versnellen die ooit wanneer ze met hun kar in de winkel zijn en zien dat er nog iemand op de kassa komt afgewandeld? Ritsen ze op de snelweg bij werkzaamheden? Zijn ze het soort mensen dat in september naar een grote kerstbeurs in het buitenland gaat? Laten ze ooit een leeg wc-rolleke achter voor de volgende? Zoveel vragen.
Tot hiertoe ben ik zelf een licht-egoïst. Binnen lampjes galore, maar de buren kunnen op hun kin kloppen. Dus ik wil ook iets doen. Een lichtpunt zijn in een donkere straat. Dat zou toch tof zijn. Ik wil iets grappigs, iets wat mensen doet lachen, iets wat bij mij past. Vertel mij, wat moet ik doen?
Zoiets lijkt me leuk, maar ik heb enkel een raam en een garagepoort om mee te werken, geen piemelpalmen.
Gewoon iets fun passief-agressiefs dat mensen doet lachen dan?
Ik voel hier wel iets voor, artsy en al.
Maar de kans is groot dat het eerder dit op een ladder achter het raam wordt, met mijn skill-leven en klusvermogen.
In elk geval al mijn liefde voor de kerstlichtverspreidende particuliere medemens.
Sara (en ook een beetje Zita), jij/jullie tover(t/en) elke dag een hoop emotie in mijn leven. Wat een heerlijk leesvoer hebben jullie met deze elke dag wel iets reeks gecreerd! Laat ze maar blijven komen die bommetjes die zorgen voor onderdrukte giechels, kleine traantjes of full blown lachsalvos zoals met deze piemelpalmen. Wie bedenkt het toch? Wie (en ook hoe?) vindt die dan op het interweb? Maar vooral wie is er zo geniaal om ze te delen! Dank u zeer beleefd en al en ook een fijne avond!
Een stiekeme (vandaag dus net dat tikje minder stiekeme) trouwe leesfan van jullie spinsels.
Hannah! Danku om uit de stiekemheid te treden. En te bevestigen dat piemelpalmen absurd en hilarisch zijn. En om te lezen. Fijn weekend!
Ja, ik wou eigenlijk ook schrijven dat ik zo geniet van Elke dag wel iets. Mocht ik dichterbij wonen, ik zou vragen om vriendjes te worden!
Bedankt voor jullie schrijfsels!
Dat is superlief en keimotiverend.