Het zijn dagen van te weinig slaap, want het kindje is intussen twee en je wil ook wel eens opblijven in het weekend. Maar het kind vindt 7 uur echt een prima opstaansuur maar jij vindt dat niet, maar kindjes winnen echt altijd als het op opstaan aankomt.

Het zijn dagen van veel wassen, want het kind heeft een gletsjer van een snotneus die hij de hele tijd half stiekem aan je schouder afveegt en nu hij ziek is, doorweekt hij ook je truien met zijn kwijl, zijn snot, en zijn zweetkopke.

Het zijn dagen van veel willen doen, maar werkelijk nergens toe komen. Van echt geen grein goesting te hebben nadat het kind met zeventien slaapkindjeslaaps in zijn bedje is gelegd. Van lijstjes enkel te zien groeien en niet te zien krimpen.

Het zijn dagen van je neer te leggen bij wat er is. Een soort rustige tunnelvisie te ontwikkelen. En volop te genieten van de traagheid, de warme lijvekes die nog eens dichtbij willen zijn, van knuffelen, van tv-kijken, van joggingbroeken, van te vergeten wat je allemaal zou willen doen. Van heel bewust een beetje aan overleven te doen.

Het zijn dagen waarop dat ok is. Dat is al.