DUTJES
Ik ben thuis met een uitziekend kindje. Gisteren was het echt ziek en toen vergat ik te schrijven. Want de poetsvrouw ging komen vandaag en dinsdag leek plots op zaterdag en mijn kluts was kwijt. Vandaag is het kindje uitziekend, dus het heeft BAKKEN energie, heel veel meningen (over wat het lekker vindt (het cryptische ‘sausje’ wél, kikkererwten eerst wel, daarna niet meer, banaan eerst niet, daarna weer wel), over wat ik moet of mag doen (zijn jas losmaken wel, hem op het aanrecht zetten ook, proeven van het eten niet, als het even kan), over welke hoofddeksels het wel of niet gaat opzetten (muts niet, helm wel en ik dien dat stramien te volgen), over welke dieren mee naar het bed gaan (olifant en hond), over hoeveel tik tak afleveringen hij wil kijken (heel veel) en het WIL.NIET.slapen.
Wat mij deed denken dat ik de gedachte ‘wat als de dutjes niet meer nodig zijn?’ al een tijd probeer te onderdrukken. Want WAT DAN? Ik krijg daar een beetje hartkloppingen van. Ik heb het gevoel dat ik een geduldige ouder ben, dat ik vaak boekjes lees en zotte spelletjes speel, dat we veel liedjes zingen en vaak naar buiten gaan. Maar eerlijk: ik vul mijn vat geduld en goesting om dingen te ondernemen tijdens die dutjes. Ik ga lopen, ik schrijf stukjes, ik eet rustig boterhammen of ik kruip een uur met Netflix in de zetel. Ik heb die tijd nodig. Wanneer er hier een dutje wordt overgeslagen, dan voel ik mij zoals die ene keer dat een aap mijn koek uit mijn handen kwam pakken. ONRECHT aangedaan. Totaal onrecht.
Hoe moet het met mij wanneer er niet meer gedut wordt? Hoe ga ik mezelf opladen? Hoe ga ik nog mijn nood aan zinloos gelummel kunnen invullen? Hoe ga ik een leuke verdraagzame ouder zijn? Hoe doen jullie dat, mensen met niet meer duttende (kleine) kinderen? HOE?
Als de dutjes verdwijnen wordt de nacht langer. Allez, hier was dat toch het geval. Bedtijd tegen 7u, je eigen batterijen opladen vanaf 7u30 à 8u. Al duurde het wel enkele jaren voor ik weer echt energie had…
Ik kijk echt uit naar het moment waarop die uitslaapt tot 10 uur en dan de tafel dekt en koffiezet. #lifegoals
Wanneer de dutjes verdwijnen, komen er andere dingen in de plaats😘Zoals ‘uitslapen’ en ik vind ook wel dat oudere kinderen zichzelf beter kunnen bezighouden dus dan kan je zeggen: mama gaat nu sporten. Dat vinden ze dan prima. Ik heb nu toch t gevoel meer baas over eigen tijd en planning te zijn. Ook geen huilscenario’s maar wanneer ze honger hebben enz…😊
Danku voor het perspectief aan de horizon. 😊
Heerlijk! Ik had dat gevoel ook al toen er hier een nummertje 2 aan kwam zetten, en die 2 mini’s uiteraard nooit samen een dutje deden. Onrecht. Mega veel onrecht. Toen de oudste dan aan het stoppen was met dutjes zat ik even met de handen in het haar en dacht ik echt dat op woensdag (mijn vaste dag thuis met de 2 kindjes) het huilen vaker nabij zou zijn dan het lachen. Gaandeweg heb ik ontdekt dat kinderen als ze iets groter worden ook beter alleen kunnen spelen. Soms zit ze meer dan een uur moederziel alleen tegen haar playmobil mannetjes te babbelen. Vorige week heb ik zelfs even mijn ogen dicht gedaan op dat moment! Didn’t see that coming. Bovendien geeft het ook wel wat vrijheid, dat dutje niet moeten inplannen op een drukke dag.
Kortom, komt goed!
Babbelen tegen playmobilmannetjes, ooh mijn hart <3.
Vanaf hij een jaar of drie is, kan hij gaan kleuterturnen.
Wees maar zeker dat ik die inschrijvingsdatum al ergens genoteerd heb!
Ha, heel herkenbaar. Ik heb 2 jongens – nu 9 en 10 – en toen zij dutjes deden, deed ik mijn hobbies waarvan ik oplaadde. Zelf dutjes deed ik niet, omdat ik een slechte overdag-slaper ben, maar dat was wel zinvol geweest. Gelukkig sliepen ze lang in de middag (de oudste tot zijn 5e! Gewoon na school) maar op een gegeven moment was het wel echt gedaan. Ik balen, want daar ging de me-time. En dat was wat het was: balen. Ik heb de nood aan me-time nog steeds maar krijg het maar mondjesmaat. En daar heb ik – nog steeds – last van. Inmiddels zijn er dagen dat ze op school zijn en ik thuis ben (al dan niet werkend). Of dat ze sporten, dus het gaat nu wel. Maar zeker die eerste jaren waren best pittig. Dutjes deden ze niet meer maar wakker waren ze uiteindelijk heel vervelend (want heel moe). TV kijken wilden ze best maar vond ik veelal niet goed (ja, ik zat mezelf dwars). En overprikkelde mama’s zijn niet gezellig en ook niet geduldig terwijl dat nou net zo nodig was. Achteraf had ik het mezelf wat makkelijker mogen maken (meer tv enzo, en minder tijd aan verantwoorde maaltijden besteden; soms is simpel ook goed genoeg. Of soep).
Ok, dat klinkt als een realistisch en soort van haalbaar toekomstbeeld :-). Ook geen fan van tv hier, maar wel van het jezelf niet te moeilijk te maken, ik voel uw vibes!
De dutjes waren hier al herleid tot 30min om ze voor tien uur in bed te krijgen … nu ze net meer dut is het gelukkig half negen of negen uur in bed. Hoe doen wij dat, leuke verdraagzame ouders zijn, zonder de dutjes? Dat is nog steeds work in progress vrees ik…
Waw, klinkt pittig. Work in Progress is een gezond mantra, denk ik 🙌🏼.
Ik heb één dutter (2) en één niet-dutter (4) in huis. Als ik met de niet-dutter nog wat gekleurd, gelezen, geknutseld, gespeeld…heb, zeg ik tegenwoordig dikwijls: “en nu gaat mama even rusten” (lees: even in de zetel liggen met een boek, heel misschien na 5 minuten indommelen 🙂 ) 8 van de 10 keren gaat dat goed en houdt ze zichzelf bezig (soms wel met veel rommel maken, mor allez, ge kunt niet alles hebben zeker?) In die 20% van de andere keren durf ik gerust Nickolodeon op te zetten voor een uurtje. Verder: ik voel je, dutjes zijn de max!
Dat is EXACT wat mijn mama vroeger (en nog steeds doet, denk ik 🤔) deed. Rommel maken is een noodzakelijk bijproduct van kinderen grootbrengen, denk ik. Een oefening in zen, temidden van de ultieme chaos. 🙌🏼
ze worden wel wat zelfstandiger tegen dan eh. ‘k durf nu wel al eens zeggen dat ik eventjes wil dutten in de zetel en dat ze beetje stil moeten zijn.
En ze gaan vroeger naar bed dan toen ze nog veel dutten.