We zitten met een fase. De fase is bestaat uit ‘nee’, ‘zelf’ en ‘van mij’. Dat is een fase die je van heel ver kan zien aan komen wandelen, maar waarvan je ook denkt: misschien neemt die fase een bocht en wandelt die niet recht op ons af, maar gewoon langs ons, snapje? Want je denkt, hij is al twee en hij zegt wel eens ‘nee’. Zou dit het dan zijn? Hebben we een peuter ‘light’ gemaakt? Zou het? Zou het?

Je twijfelt. Want rondom zien je regelmatig twee- en driejarigen volledig als gesmolten plasjes woede, frustratie en intense droefheid op de grond liggen. Je hoopt stiekem. Maar je durft niet echt voluit gaan in die hoop. Snapje?

Omdat je misschien ergens wel beseft dat die fase sowieso gaat komen. En plots dan echt daar is. Die fase die je in toddler-memes ziet, waarin tweejarigen als extreem (en uiterst hilarisch) onredelijk worden voorgesteld.

Deze fase. Die waarvan je denkt dat die vast overdreven is, een beetje expres in het belachelijke getrokken, omwille van het humor-potentieel.

Die fase is echt. Van nul naar opera level drama omdat we niet nog een keer door een tunnel gaan rijden, wanneer we net de tunnel uitgereden komen. De banaan die de angry side eye krijgt omdat die in twee is en niet gewoon heel. Zoals alle bananen zouden moeten zijn. Het onrecht. Het op de grond moeten liggen omdat je zonder vragen zijn jas hebt opengeritst.

Ik vind het fascinerend. En stiekem ook een beetje grappig (ik zit’m niet uit te lachen hè, ieder zijn emoties, allemaal evenveel recht op). Het is wennen, het is raar, het is een soort van afscheid van de baby die hij al niet meer echt was en nu nog minder, maar het is ook werkelijk hilarisch. En een fase.