De klimaatopwarming is echt, denk ik dan, wanneer ik mijn kind zonder schuldgevoel zonder broek op de fiets kan meenemen, omdat ik wel een reservebody bij had maar geen reservebroek. Het is praktisch, maar het maakt mij wel een beetje triest en ongerust dat het altijd 8 graden is. 8 graden is ook een stomme temperatuur, het is heel ‘meh’. Het is niet koudkoud, maar het is ook niet mmmm warm.

Lampjes kijken is een perfectly legit activiteit, denk ik dan, wanneer we ons zoveelste fietstochtje doen op zoek naar kerstbomen en lampjes. Je kan je echt niet beperken tot de momenten dat het licht is om naar buiten te gaan, want dan moet je heel veel binnenzitten en zoals we intussen weten, is mijn kindje een hondje dat veel buiten moet komen. Dus, danku samenleving, om dat hele lampjesding te doen in dit seizoen.

Moest ik een voltijds thuisblijvende moeder zijn, dan zouden we misschien toch een broertje of zusje moeten proberen maken, denk ik dan, wanneer hij voor de zoveelste keer roept dat ‘MAMA MOET DOEN’.

Onze symbiose is dermate groot dat wij inderdaad zo goed als alles samen doen: in bad gaan, ’s ochtends in bed boekjes lezen, koffiedrinken, ALLES. . Dat is enerzijds flatterend en anderzijds ook relatief verstikkend.

Hoe fokking schoon is het dat je zo kan genieten van kleine dingen, denk ik dan, terwijl we daar zitten. Naar de eenden kijken en op een picknickbank in het park een mandarijn mogen eten, is iets waar wij het nog dagen achteraf over kunnen hebben, omdat dat ZO LEUK WAS.

Gelukkig zijn er regelmatig zijn er kleine, haast gestolen, momenten van volwassen interactie, denk ik dan. Een vriendin die koekjes komt brengen en waarmee je een praatje kan doen aan de deur, een avond onder vrienden met het kindje in bed of gewoon een goede sms-conversatie met Zita Theunynck.

In elk geval: voor al die voltijds ouderende mensen, al mijn respect als je erin slaagt jezelf niet volledig te verliezen. <3