Al bijna twee weken draag ik dezelfde grijze trui, dat kan, als je eentje koopt van goeie wol, dat ruik je niet. Al bijna twee weken sluiten we hier de wereld buiten, zoveel als kan. Plooien we terug op onszelf, het is echt een vakantie in eigen huis. Die rustige, trage ochtenden met veel koffie en puzzels maken met het kindje wisselen we af met drukke familiefeesten met net iets te veel eten en drinken, met nood aan zwaar jogginghangen de volgende dag.

Er is zoveel tijd, als je niks moet van jezelf. Tegelijk gaan de dagen snel, wanneer je traag leeft. Een rustige ochtend, boodschappen doen, een middagloopje, naar de eendjes kijken in het park en het is alweer donker. Eten, een paar afleveringen Netflixen met mijn lief in de zetel en de dag is weer voorbij. Repeat. Repeat. Repeat.

Achteraf zal het een vakantie zijn waarin ik weinig tot niks geproduceerd heb, gepresteerd heb, maar die was wat nodig was.

Ik heb écht in het moment geleefd: genoten van hoe de zon tussen de bomen scheen op mijn middagloopje, in het park, waar het rook naar natte bladeren en waar de lucht net het perfecte koud was om heerlijk in te lopen.

Ik heb duizenden protkusjes op de buik van mijn zoon gelaten, hem doen schateren van het lachen. Ik heb ook honderd keer ‘op je poep’ en ‘pas op voor je beker’ en ‘niet met het licht knipperen, alsjeblief’ gezegd.

Ik heb gehuild om kinderboeken, om een bevalling in een fictiereeks, om een paar woorden uit een interview die ik hardop voorlas.

Ik heb mezelf vervloekt omwille van die avond dat ik zoveel at en dronk dat ik lag te zweten in bed en niet kon slapen van de teveelheid.

Ik heb intense gesprekken gevoerd met mijn lief, tot in de diepte, over dingen waar we meestal geen tijd voor hebben.

Ik heb zonsondergangen bewonderd, de eindeloze grijsheid van sommige dagen bekeken en mij dan geconcentreerd op de geur van mijn koffie en dat je neus soms nat wordt van de damp die daaruit komt als je te lang ruikt en niet drinkt en dat is toch gek?

Ik heb weinig geschreven, maar veel gedacht. Het was en is nog steeds zalig in de cocon. Ik blijf daar nog een paar trage dagen, denk ik. Tot binnenkort.