Ik heb een Franky van Grace & Franky in mijn huis wonen. De mijne heet Nancy en ze doet ze me helemaal anders naar de wereld kijken.

Lorenzo en ik hebben een Airbnb. En daar verblijven op dit moment voor vijf maanden twee Amerikanen op leeftijd: Carl (70) en Nancy (69). Ze komen hun pensioen in Europa doorbrengen. Of zoals Nancy het zegt: ‘We’re political refugees, honey. It’s not going so well with our country, as you’ve might have noticed.’

En terwijl 18-jarigen met de rugzak rondtrekken, trekken Carl en Nancy met een gehuurde Dockx camionette, van de ene naar de ander stad, samen met hun kat én al hun spullen. Nancy stapte ons huis binnen en zei meteen dat ze ‘het’ voelde. In dit huis zou ze graag zijn en prompt boekten Carl en Nancy nog 2 maanden extra. We werden daar wat ongemakkelijk van, kregen wat stress over de ‘leukheid’ van onze stad, zeiden dat Antwerpen nu ook niet zo groot was en of ze geen bedenktijd wilden? Maar Nancy was zeker. En Nancy is een vrouw van haar woord en een vrouw die dingen voelt. Want zelfs als het hier dagenlang regent, en het grijs en koud is en iemand laat afval achter voor onze deur, dan nog zegt Nancy dat ze ‘super greatful’ is dat ze hier is, dat ze bij ons is terechtgekomen.

Dus nu wonen Carl en Nanc al drie maanden in Antwerpen in onze Airbnb*. En zo veranderde ons huis ook een beetje in het huis van Carl en Nancy. Je zou denken: je kiest voor een Airbnb omdat die al gemeubeld is. Lekker handig. Zeker als je reist. Niet voor Nancy. Die heeft zoals veel 60’ers graag haar spulletjes rond zich, ook al trekt ze rond door Europa. Dus dat was het tweede dat Nancy vroeg: of ze de plek een beetje mocht herinrichten? Wij zeiden ‘ja’ en dachten dat ze hier en daar een kadertje zou zetten. Maar dit is wat er gebeurt als je een Nancy in huis haalt.

De living voor Nancy er kwam

Dit is de living nadat Prachtige Orkaan Nancy is langsgeweest.

De slaapkamer Voor Nancy.

Na Nancy.

De keuken.

Na Nancy.

Hoe zijn Carl en Nancy uit Minnesota in godsnaam in Antwerpen terechtgekomen?

Goeie vraag. Wel, Carl en Nancy waren hier één dag in april 2019 en ‘they fell in love with the city’. Ik wil als Antwerpenaar daar graag over opscheppen: Hoe speciaal is jouw stad, als twee Amerikanen die overal in Europa kunnen gaan wonen, Antwerpen uitkiezen? Nee, sterker nog. They fell in love with Antwerp. ‘In love’ hé. Maar eerlijk is eerlijk, nu ik Nancy een paar weken ken, weet ik dat ik haar uitspraken toch met een korrel zout moet nemen (om niet te zeggen een groot vat zout van de MAKRO). Want Nancy vindt mij ook ‘Gorgeous!!’. De eenvoudige keuken in onze Airbnb is ‘the best kitchen they ever had’.  En Carl en Nancy hebben het ooit eens gehad over ‘a nice little restaurant they discovered. A true gem.’ Nancy bleek het over Bodrum Palace te hebben. (Voor leken: Bodrum Palace is een kebabzaak op het Sint-Jansplein). Om maar te zeggen: Nancy heeft het talent om werkelijk in ALLES het ALLERBESTE te zien en dus ook in Antwerpen, in mij, in onze Airbnb, in een papiertje op straat.

Dat vooral. Want deze drie anecdotes zijn geen uitzondering. Nancy is over héél veel dingen heel erg positief.

Over dingen die wij ‘banaal’ vinden, zoals supermarkten. Het eerste op de To do list van Carl en Nancy als ze in Antwerpen aankwamen, was niet de Grote markt, het Mas of het Museum voor Schone Kunsten. Zot. Nee, de eerste weken hier in Antwerpen zijn ze alle supermarkten gaan bezoeken: ‘Because Nancy just love food stores.’ (I’m with you Nancy). En Nancy was ontzet over het feit dat alle supermarkten hier verse groenten en fruit hebben! Jongens neem het aan van Nancy, we’re blessed with that kind of supermarkets. En nu gij.

Meer nog Nancy is zelfs positief over dingen die anderen eerder als iets negatief zouden zien. Zo is er het feit dat Carl zijn ex-vrouw ook Nancy heet (Carl en Nancy zijn 6 jaar geleden getrouwd). Veel vrouwen zouden het hier moeilijk mee hebben. Nancy niet. Volgens Nancy is dat een zegen: ‘Even when he calls his ex in his sleep, he can’t go wrong. There’s never even the possibility of jealousy.’ Good attitude Nancy.

Nog een voorbeeld van die positieve attitude, is volgende anekdote. Zes jaar geleden, op de avond van Thanksgiving lagen Carl en Nancy totaal overeten in bed lagen. Nancy stond op het punt in slaap te vallen, maar dan was er Carl die plots zei: Nancy, can I ask you something? Nancy mopperde half in slaap, half wakker: Yeah sure, Carl, what is it? Waarop Carl antwoordde: Will you marry me?

En Nancy antwoordde: Well, Carl, If I’ll ever marry someone, it will be you. En dat was dat. Een week later zijn ze getrouwd, op een donderdagochtend in het stadhuis, met een kleed uit de tweedehandswinkel (het zou ook gewoon een bordeaux laken geweest kunnen zijn, met Nancy weet je nooit).

Ook als we Nancy haar enthousiasme wat proberen te temperen, lukt dat niet. Zo is er die keer dat we political-refugee-Nancy duidelijk maken dat we niet zo zeker zijn dat ze Antwerpen wel de juiste plek is als ze betere oorden wil opzoeken. Want eigenlijk goed het ook niet zo goed met ons land. Nancy kijkt ons aan. Nancy spreekt ons kordaat toe. Ze vindt dat het allemaal wel nog mee valt. En Nancy heeft gelijk, in vergelijking met dat Trump hol dat Amerika heet, leven wij nog altijd op het paradijs op aarde. Er is nog zoveel dat we hebben: een genereuze en goedwerkende sociale zekerheid om maar iets te zeggen. Laten we dat beschermen, jongens. Het is dat Nancy het gezegd heeft. 

Of er is die avond dat we met een bang hart moeten melden dat het internet op is, omdat Carl en Nancy met z’n tweeën op een halve maand al onze capaciteit op gebruikt hebben (Carl en Nancy houden van het wereld wijde web, zoveel is zeker). Maar Nancy lacht en zegt: It’s because Carl is watching al these gardening tutorials on YouTube isn’t it. I knew it! En Nancy is niet boos. Nancy neemt Carl gewoon mee op stap naar de supermarkt om nog eens verwonderd te zijn over hoeveel groenten ze daar niet hebben!

En dan zijn er nog de verhalen van vroeger. Het is niet omdat Nancy 65 is dat ze plots het licht heeft gezien. Nancy is altijd Nancy geweest, zo blijkt. Zo is er het verhaal van een jonge Nancy die in 1969 op weg was naar een klein festivalletje, maar toen ze onderweg hoorde op de radio dat het er heel erg modderig was, besloot ze terug te keren. Nancy kan veel aan, maar op modder heeft ze het toch niet. Waarna Nancy heel droog toevoegt: ‘And so, I missed the most iconic music event of the 20th century. Well. Yeah, you can’t have it all.’ Inderdaad Nancy miste Woodstock omdat ze bang was voor de modder, maar zelfs dat kan Nancy niet echt ongelukkig maken. Nadien gaf ze haar ticket weg aan een nichtje, die het cool vond dat Nancy een ticket had. Dit ticket werd jaren later voor ettelijke duizenden dollars op E-bay verkocht, terwijl Nancy de eindjes toen aan elkaar moest knopen. Maar ook daarmee krijg je Nancy niet klein. ‘That’s life, honey‘, zegt Nancy. Dat is waar en Nancy heeft al bij al een goed leven. Met een Carl. En supermarkten vol groenten.

Om maar te zeggen: Het is a joy om een Carl en Nancy in huis te hebben, zelfs al gebruiken ze al je internet op.

En toch betrapte ik mezelf er nogal vaak op dat ik Nancy ‘te positief’ vond, te Amerikaans ook wel. Want je kan toch niet zo positief zijn, over alles? Dat is toch maar schijn, niet?

Maar vandaag dacht ik: op de trein naar Brussel die alweer met vertraging reed, omringd werd met heel wat zure Vlamingen: Waarom niet? Waarom kunnen we verdomme niet écht zo positief zijn als Nancy? Want het is makkelijk om Nancy als zo’n fake American weg te zetten. Maar dat is ze niet. Nancy bekijkt het leven gewoon met een roze bril (enfin, bordeaux bril dat is correcter). Ze relativeert grote tegenslagen en omarmt de kleine meevallers. En is dat niet een prachtige gave?

Als ik dingen weer uit proportie trek, denk ik bij mezelf: Nancy heeft Woodstock gemist en die klaagt daar ook niet over. Be a Nancy. En dat helpt. Ik noem het ’the Nancy Project’. Wie doet er mee?

En jullie springen nu allemaal in de lucht en roepen ‘hell yeah’, want dat is wat Nancy zou doen.

Daahaag.

Of zoals Nancy zou zeggen: Love you! You’re gorgeous.

*Als dit niet de beste reclame is voor Airbnb dan weet ik het ook niet meer? Die twee oprichters zouden mij nu al hun geld moeten geven, dat zou zalig zijn. En Nancy is het vast met mij eens.