Omdat het niet elke dag droef gedoe over de staat van de wereld moet zijn, heb ik een hoogstpersoonlijk leuk verhaal over hoe mensen leuk en aardig zijn.

Het verhaal begint met mijn fiets en meerbepaald mijn fietsbel. Mijn fietsbel was een goeie bel, een degelijke bel, een geliefde bel. Ik heb ook een kindje, eveneens een goed, degelijk en geliefd exemplaar, die kleine.

De kleine was al lang gefascineerd door de fietsbel. In het logootje zag hij een vliegtuig, dat hij elke keer aanwees wanneer ik hem vooraan op de fiets in zijn stoeltje zette: TIETUI. Ik vond dat schattig. Op een bepaald moment begon hij ook te spelen met de bel, dat was eerst ook nog schattig. Tot hij op een bepaald moment de bel volledig losdraaide, op een druk kruispunt. Ik scharrelde mijn bel-onderdelen bijeen. RIP klein wit tandwieltje waarvan ik pas thuis doorhad dat ik het miste.

Ik was droef over de bel. Want met de bel was verder niks mis. Het was een stevige metalen fietsbel, zonder één klein wit plastic tandwieltje. Ik vond het zo zonde om de bel weg te gooien, maar na enkele bijna-aanrijdingen, want ik-denk-dat-ik-een-bel-heb-want-het-ziet-eruit-als-een-bel-ow-nee-shit-hij-belt-niet, moest ik toegeven: het kleine witte tandwieltje was cruciaal.

Dus ging ik wat zeuren tegen mijn lief. Over dat ik nu wel een 3D-printer zou willen, want dan zou ik mij gewoon een tandwieltje printen en zou de fietsenmaker het belachelijk vinden om een klein wit tandwieltje te bestellen, want het KAN TOCH NIET dat ik die prachtige normaal uitziende bel ga weggooien?

Mijn lief deed wat research naar het bellenbedrijf. Het was een Nederlands bedrijf. Hij ging het proberen fiksen.

Intussen miste ik mijn bel, maar kijk, je leert ook leven zonder bel. Roepen, is wat je dan doet. En voorzichtiger zijn. Het leven gaat gewoon verder als je bel een klein wit tandwieltje mist.

Vandaag kreeg ik een filmpje van mijn lief. Over mijn bel. Hij had de mensen van Widek gemaild om te vragen of zij ons zo’n klein wit tandwieltje wilden verkopen. Omdat het zo’n zonde was om die bel weg te gooien. En vandaag zat in onze bus een envelop, uit Nederland. Met daarin maar liefst, voor gratis voor niks, twee kleine witte tandwieltjes. Een tussenwieltje, noemen zij dat. Mijn bel is gerepareerd, jongens. Voor de mensen van Widek een min-operatie, want postzegels en tijd, voor mijn hart een enorme pleister. Voor mijn bel een prachtig eerherstel.

Ik ben zo blij.