Vandaag is zo’n dag waarop ik echt bij Oprah op de zetel zou willen gaan zitten en dat ze mij dan een van haar zakdoeken geeft en een knuffel en dat ze gewoon begripvol knikt terwijl ik snotterend raaskal. Emoshit, in de puurste zin van het woord.
Toen wij hier begonnen, hadden wij het gevoel dat veel mensen het nog niet deden: hun twijfels, hun angsten, hun emoties op tafel leggen. Alsof het toen not done was.
Intussen zie ik veel mensen hun emoties uiten. Mensen in therapie gaan, échte gesprekken aangaan over hoe het met hen gaat. Instagramfeeds met evenveel rommel en snot als perfecte plantenhoeken en opgeruimde kinderkamers. Collega’s zelfs die de vraag ‘oeist’ aan het koffieapparaat niet per definitie beantwoorden met ‘goed’. Wat een vooruitgang. Dat we allemaal maar uitkomen voor ons genuanceerd leven, vol grote en kleine emoties.
Mij doet dat deugd. Want ik zou geen instaperfect leven aankunnen. Hier lopen snot en pret en belachelijk verdriet en grote kwaadheid en heel luid lachen allemaal door mekaar. CONSTANT.
Op dit moment zou ik bijvoorbeeld om alles kunnen huilen omdat ik de laatste body’tjes van onze zoon gewassen en opgeplooid heb, klaar om door te geven aan een kleiner kindje. En het voelt als het einde van iets. Hij wandelt het grotemensen-kleren-tijdperk binnen. Vanaf nu gaat zijn garderobe (tenzij hij op een bepaald moment besluit dat hij rokken en jurkjes leuk vindt of als er zotte innovaties in klederdracht gebeuren) niet echt meer veranderen, ooit, tot hij zelf een oud oud mannetje is (huilen). Sinds kort slaapt hij ook in een groot bed (dat klein jongetje in dat groot bed: huilen). Wat is het volgende? Meedoen aan Kamp Waes? Op Erasmus gaan? (HUILEN)
Dus loop ik als een melancholische sipperd door het huis. Tegelijk intens content dat ik de luxe heb om hier even over te janken (dolgelukkig met een gezond kind dat zich goed ontwikkelt, met genoeg geld om een groot bed te kopen en al die andere dingen die ik totaal niet vanzelfsprekend vind) en anderzijds gewoon echt met een bibberend moederhart. Emoshit. Ik zei het toch.