Straatfeesten zouden een maandelijks en verplicht ding moeten zijn. En je moet elke keer met iemand die je niet kent, praten. Dat hoeft geen uitgebreid gesprek te zijn, maar wel eentje waarbij je op zoek gaat naar wat jullie verbindt, en niet wat jullie heel anders maakt.
Dat is wat ik gisterenavond op het straatfeest dacht, toen ik uit het niets in een intens gesprek met een nooit eerder geziene buurvrouw verzeild geraakte over hoe kinderen krijgen een soort van eeuwigdurende afscheidsprocessie is. Hoe je dat echt niet zag aankomen, maar dat het toch zo is. Hoe pijn het doet om los te laten (zij). Hoe hard ik daar niet naar uitkijk (ik) maar hoe logisch dat loskomen toch wel is (wij allebei).
Ik weet niet wat ze stemt, wat ze doet, of ze op sociale media zit en of ze daar nare of net heel lieve comments achterlaat. Ik weet gewoon dat wij verbonden waren, in een tent van de stad Antwerpen, bij een glas (best lekkere) wijn.
En volgens mij zouden we daar allemaal beter van worden. Van wat tijd om te buurten. Van wat luisteren naar anderen, zonder te oordelen. Van op zoek gaan naar onze raakvlakken. Want bij mij zorgde het ervoor dat ik even heel ontspannen was. En dat is leuk.
Dat is al. Ik wens mij en u en u en u allemaal veel straatfeesten toe. Of andere random babbels met mensen die je niet kent.
