MAHLER

Ik ga een statement doen. Hier komt ie. Ik zeg het. Hop.

Naar een klassiek concert is even rustgevend als naar de sauna gaan.

Sara Theunynck, 26 januari 2020

Laat het mij uitleggen.

Ik heb klassieke concerten al vaak saai gevonden. Omdat ik de muziek niet persé snap, omdat ik het verhaal mis, de meezingers. Omdat het voor mijn 2020-brein voelt als…te weinig?

Tot ik bedacht dat ik het ook anders kon bekijken. Vrijdag gingen we naar de Negende Symfonie van Mahler. Ik was moe. Het was vrijdagavond, weetjewel. De avond die zoveel belofte inhoudt die je never ever kan waarmaken. Je denkt dat vrijdagavond en zaterdagavond gelijk zijn, maar nee, TOTAAL NIET. Vrijdagavond is een luchtkasteel, zaterdagavond een echt.

Enfin, ik had niet veel mentale weerstand, niet voldoende zelfs om te doen alsof ik dit concert als een intelligente, alerte concertganger ging uitzitten. Ik dacht plots: wij hebben ons kaartje betaald, wij mogen doen wat wij willen tijdens dit concert, binnen de afgesproken grenzen uiteraard (stil zijn, kleren aanhebben, geen wilde fysieke bewegingen doen).
Dus ik dacht: ah, 85 minuten zonder dat ik op mijn telefoon moet kijken, whatsapps moet beantwoorden, tijd waarin niemand iets van mij verwacht, waarin ik niet kwaad op mezelf ga moeten zijn omdat ik nog eens Instagram of Facebook opendoe terwijl ik wéét dat daar niet echt iets heel spectaculairs interessants te beleven gaat zijn, 85 minuten waarbij ik mij niet moet afvragen hoe ik die tijd optimaal moet invullen.

Een klassiek concert is een uitstekende gelegenheid om in je gedachten te verdwalen, een dutje te doen en je medeconcertgangers uitgebreid te bestuderen. Zeg dat ik het gezegd heb. Je moet helemaal niet de hele tijd proberen de muziek te snappen. Je mag in je hoofd doen wat jij wil.

Ik heb bijvoorbeeld de gender- en diversiteitsverhoudingen in het orkest in kaart gebracht (veel vrouwen op violen, verder vooral veel oudere mannen). Ik heb nagedacht over wat het belachelijkst uitziende instrument is in het orkest (piccolo, dat is echt gewoon te klein) en of en hoe die harpisten hun instrument vervoeren (je moet toch een busje hebben? Openbaar vervoer is echt nooit een optie? Hoe kom je op dat instrument?). Ik zag dat er minstens vier mensen in het orkest op hun sokken zaten (cool). Ik heb mij afgevraagd wat exact de dresscode-briefing voor de orkestleden is (zwart, uiteraard, ‘sjiek’ ofzo, met bonuspunten voor kanten details, vermoed ik) Ik kon zien dat er op het balkon aan de overkant van de zaal een man of zes zat te tukken (TUKBUDDIES 🙋🏻‍♀️). Dat er uiteraard veel vrouwtjes met een hoog wit kapsel aanwezig waren (ooit ga ik er ook voor). Dat het visueel aangenaam is om vanaf het balkon naar de parterre te kijken, naar nette rijen mensen die van bovenaf echt zo weinig verschillen van mekaar. Als je je dan zorgen maakt over die paar kilo te veel of die rimpel of die gekke neus die je hebt, dan zijn al die dingen zo relatief wanneer je vanaf een redelijke afstand kijkt, het enige wat opvalt, is de symmetrie. Allemaal figuurtjes die duidelijk van hetzelfde concept vertrekken.

Heb ik intussen ook nog van de muziek genoten?

Jazeker, misschien zelfs meer dan anders. Omdat het niet krampachtig was. De muziek was een soort prachtige begeleiding van mijn eigen gedachten. En soms duwde de muziek op knopjes in mijn hoofd, waardoor andere gedachten kwamen opzetten. Die een filmpje in mijn hoofd deden afspelen.

Om maar te zeggen: naar een klassiek concert gaan, is even rustgevend als naar de sauna gaan. Alleen hebben de mensen meer kleren aan.

Photo by Samuel Sianipar on Unsplash