eMoSHiT

Bereid je voor op veel woorden

en nog meer gevoelens

more

Elke dag wel iets: 110

Sara Theunynck // zondag, 2 februari 2020


Ik fiets elke dag door Brussel. Met een vouwfiets. Ik kan je zeggen: de andere weggebruikers moeten mij daar niet. Iedereen (behalve medefietsers en oversteekvrijwilligers, I love you guys too) vindt mij irritant, een paria, een luis in de pels van snelle auto’s.

En toch doe ik het. Want ik heb serieus geen geduld om na mijn treinrit nog te staan wachten op een tram of bus en daar dan ook nog eens twintig minuten op te zitten. In mijn hoofd ruiken alle bussen ook naar een combi van hotdogs, natte hond en golden power, dus nee laat maar danku.

Dat betekent wel dat ik een assertieve fietser moet zijn in de jungle die de Brusselse straat is.

via GIPHY

Zoiets, maar dan aan de juiste kant van de weg. Ik moet uitstralen dat er met mij niet te sollen valt. I’m serieus business.

via GIPHY

In mijzelf weet ik dat ik een klein onschuldig visje ben, maar tussen de auto’s moet ik mezelf opblazen, snapje.

Het is nu eenmaal zo.

Dus toen ik vorige week naar het werk aan het sjezen was, werd er naar mij getoeterd. Op zich niks bijzonders. Gebeurt vaak. Meestal vindt de automobilist in kwestie dat ik te veel plaats inneem op de openbare weg en dat hij/zij door achter mij te blijven kostbare levensminuten ziet wegtikken. Ik word daar zo bloeddorstig kwaad van dat ik meestal een paar honderd meter in het midden van de weg ga rijden. Hangt een beetje af van hoe ik mijn achterligger inschat: geïrriteerde loodgieter/fancy suv-lady of moordende straatracer. Voor die laatste ga ik opzij uit levensbehoud, de rest…mag even wachten. Ok, dat is niet mooi van mij. Maar mijn leven is al meermaals bijna ten einde gekomen door onoplettend uitstappende medemensen die hun autodeur richting rijweg openslaan en mij op die manier achteloos van mijn fiets proberen te slaan, dus ik voel mij niet zo lekker aan het uiterste randje van de weg.

Maar goed, er werd dus naar mij getoeterd, ik ging wat meer in het midden van de weg rijden. Voor het volgende stoplicht toetert dezelfde camionette nog eens naar mij. Ik gebruik al mijn zelfbeheersing om mij niet met deze blik om te draaien…

via GIPHY

en ik word gewenkt door de man op de passagierszetel. Hij doet zijn raampje open en roept…

“Uw muts. Uw muts is gevallen.”

Ik pak meteen de denkbeeldige spade die ik altijd bij me heb en begin me een diep gat in de grond te graven waar ik uit schaamte in kan kruipen.

via GIPHY

Maar dat soort acties leveren niks op, dus steek ik beschaamd mijn hand op en fiets een stukje terug. Daar ligt ze, mijn prachtige nieuwe rode wollen muts. Ik besef hoe érg ik het had gevonden die kwijt te zijn. Ik raap ze op, zet ze op mijn hoofd (per definitie de veiligste plek voor een muts, ik besef dit) en vervolg mijn route. Door de aard van het Brusselse verkeer steek ik op een bepaald moment de attente mutsredders nog eens voorbij. Ik wuif enthousiast en wijs als een debiel naar de rode muts op mijn hoofd. De mannen lachen. Ik voel me een combinatie van beschaamd en extreem gelukkig.

Mijn vertrouwen in de mensheid is weer eens tijdelijk gerepareerd.

via GIPHY

Ik ben, wait for it, goed gemutst. (kijk papa, je humor-training levert dan toch nog op 🙋🏻‍♀️)

Wij denken dat jij deze artikels ook wel leuk gaat vinden

Sara Theunynck

Over Sara Theunynck

Sara is een vrouw (shit) van 34. Ze moet er nog aan wennen dat ze nu volwassen is. Ze houdt veel van rare dierenmetaforen. Ze probeert zich minder te haasten en meer IN HET MOMENT te leven. Dat is supermoeilijk, maar wel al makkelijker dan vroeger. Ze koestert kleine overwinningen en probeert niet altijd boos op zichzelf te zijn wanneer DE dingen niet lukken. Ze heeft een zoon en kan daar maar moeilijk over zwijgen. Ja, sorry.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.