eMoSHiT

Bereid je voor op veel woorden

en nog meer gevoelens

more

Elke dag wel iets: 113

Sara Theunynck // maandag, 10 februari 2020


We moeten het eens over iets hebben. Over dansen. Hoe leuk is dansen? Ik denk dat er weinig mensen bestaan die niet graag dansen. Dansen is iets waar alle mensen voor gemaakt zijn. Er zal zeker een goeie evolutionaire verklaring voor zijn. Iets met entertainment aan het vuur toen er nog geen smartphones waren ofzo.

Dat gezegd zijnde, hoe kan je als volwassene eigenlijk nog veel dansen, tenzij je een professionele danser bent?

Als kind danste ik veel, vooral als niemand het kon zien (ik had al veel te vroeg last van het -ik-ben-vast-belachelijk-en-iedereen-kijkt-naar-mij-syndroom). Ik verzon duizenden choreografieën in mijn hoofd voor liedjes die ik mooi vond. Veel vloerwerk. Veel springen. Veel met wijd open armen door de ruimte hollen.

Ik zat ook even op klassiek ballet. Maar ik was luid en niet zo gedisciplineerd, ongeduldig en zeker niet elegant. Ik hield het niet lang vol. Al was het maar omdat de juf mij werkelijk nooit appreciatie gaf voor mijn enthousiasme. Ze probeerde mij in het klassiek ballet-vakje te duwen en het frustreerde haar eerst, voor ze het opgaf, dat ik daar niet in kon passen. Mij ook, juf. Ik wilde niets liever dan een bedeesd elegant balletmeisje zijn met lang haar. SORRY.

Een professionele danser is dus niet aan mij verloren gegaan. Maar ik zou graag meer dansen. Ik zou zelfs graag een danshobby willen. Dansen op regelmatige basis lijkt mij heerlijk. Dansen is lichtheid en vreugde en vrijheid en contact met uw lijf. Dansen is…zalig. Maar nu is het iets wat vooral op trouwfeesten gebeurt. Of in de keuken. Wij zijn ook wel enthousiaste keukendansers. Dat wel. Maar toch. Ik zou de keuken nog wel eens willen verlaten.

Wat ik evenwel absoluut niet wil, is mij ergens op een achterste rij in een zaal vol spiegels een loser voelen, terwijl ik elke seconde geconfronteerd word met de meisjes van de voorste rij met hun enorm stevige poepjes en pezige armpjes die de choreografie na 1 keer voordoen perfect reproduceren terwijl ik mezelf tot in het oneindige weerspiegeld zie: rood hoofd, net iets te laat voor elk pasje, slordige afwerking. Nee. Dat is het niet.

Dus kan ik niet op dansen ergens waar de mooie poepige pezige dansmeisjes niet meedoen? Dat werkelijk de enige vereiste om mee te mogen doen, is…niet zo goed kunnen dansen?

Voor muziek vonden ze het in de jaren zeventig uit (soms denk ik echt dat dat mijn tijd had kunnen zijn: iets te drukke prints, ja, maar wel ongelimiteerd okselhaar en veel niet-geven-om-de-dingen): orkesten waar je enkel mocht meespelen op een instrument dat je niet beheerste, waar muzikaal talent of ervaring zeker geen voordeel waren, au contraire. Waar de goesting om muzikaal bezig te zijn de enige vereiste was. Waar het meer om het idee ging, weetjewel.

Hoor, joh. Hoe joyful is dit? Je herkent duidelijk het nummer dat ze aan het spelen zijn, maar het klinkt voor geen meter. I love it.

Zo wil ik dansen. Ik wil ook graag choreo’s leren op popnummers maar we (de mensen van mijn denkbeeldige danshobby die ook slecht/matig kunnen dansen) voeren die dan niet echt top uit. Of wel, maar dat duurt dan echt heel lang. En tegen dan zijn we het beu en zijn we wel gewoon aan een ander nummer begonnen.

Of wat mij ook bijzonder leuk lijkt, is een dansgroep waar iedereen achter een microfoon staat en dat we backing vocalist dansjes oefenen? Want geef toe, die hebben altijd de beste moves. Wanneer ik op een concert ben waar ik ergens achteraan twee of drie micro’s opgesteld zie staan, voel ik al vreugde. Dan ben ik werkelijk de helft van de tijd naar die twee, drie, vier mensen aan het kijken. Die lijken ook altijd veel pret te hebben onder mekaar. Backing Vocalist Dancing. Als iemand dat opricht, ik pak een tienbeurtenkaart.

Als iemand van jullie dus weet heeft van een dansen-voor-losers-met-goesting-initiatief waar géén (dit is echt belangrijk) mensen met aanleg voor dansen aan deelnemen, you let me know.

Het liefst van al zou ik natuurlijk gewoon superheet en/of interessant willen dansen zoals deze mensen. Maar dat zit er in dit leven niet in, denk ik.

Sara Theunynck

Over Sara Theunynck

Sara is een vrouw (shit) van 34. Ze moet er nog aan wennen dat ze nu volwassen is. Ze houdt veel van rare dierenmetaforen. Ze probeert zich minder te haasten en meer IN HET MOMENT te leven. Dat is supermoeilijk, maar wel al makkelijker dan vroeger. Ze koestert kleine overwinningen en probeert niet altijd boos op zichzelf te zijn wanneer DE dingen niet lukken. Ze heeft een zoon en kan daar maar moeilijk over zwijgen. Ja, sorry.

3 reacties op “Elke dag wel iets: 113

  1. Ann schreef:

    Wat een prachtidee, als iemand zoiets kent sluit ik direct aan!

    1. Sara Theunynck schreef:

      🤩

  2. Marie schreef:

    Ik vond het ook een stom idee maar naar een afterwork-gebeuren gaan is het beste plan om op regelmatige basis te dansen 🤷🏼‍♀️ Dat is eigenlijk gewoon ‘fuifke gelijk vroeger’ maar nu is niemand nog geïnteresseerd in ‘kijk mij eens cool zijn/sta ik wel bij de juiste mensen/etc’ en kunt ge gewoon losgaan tot 12u

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.