Onlangs fietste ik door de stad en ondanks het feit dat ik alles behoorlijk kut vond, had ik toch een soort van rustig gevoel. Ik zag allemaal dingen die ik nu veel beter begrijp dan vroeger.

Persoonlijke groei, jongens. Je leert dingen. Het heeft iets. Dus ik deel graag wat ik nu weet dat ik vroeger niet wist. Vul gerust aan met jouw inzichten. Het kan maar helpen.

POSTERS IN KAPSALONS ZIJN EEN LEUGEN
Je haar (althans dat van mij, misschien is het jouwe anders) gaat er nooit uitzien zoals de posters die bij de kapper ophangen. Het heeft ja-ren geduurd voor ik tot dat inzicht kwam. Ik geloofde altijd dat het op zich wel zou kunnen, dat ik zou buitenwandelen met het haar van een topmodel. Elk kappersbezoek eindigde daardoor in een tranendal, een gevoel van persoonlijk en haartechnisch falen.

Gerelateerd aan dit inzicht:

RECLAME IS ZEKER EEN LEUGEN
Reclame liegt per definitie, jongens. Dat ik dat pas recent écht doorheb, dat is schaamtelijk, daar moet ik niet over liegen. Die tandpasta gaat vermoedelijk je tanden niet veel witter maken. Maagzuurremmer werkt echt niet zo goed als die brandweermannetjes die in je maag dat maagzuur bedekken met een laag wit kalmeerschuim doen uitschijnen. Na een pufje neusspray voel je je niet alsof je net een week lang gemediteerd hebt in de Zwitserse Alpen. Chiazaad eten geeft je geen magische energie. GOJIBESSEN OOK NIET. Reclame liegt. Echt hard.

MIJN LIJF IS GEWOON ‘MAAR’ MIJN LIJF
Ik kan prima mijn beenhaar vijf maanden laten staan. Of het nooit meer wegdoen. Ik kan zonder schmink gaan werken. Ik kan in mijn jogging met vet haar naar de winkel gaan. In the end gaat dat niet bepalen of mensen mij leuk vinden of niet. Dat leek vroeger niet zo. Vroeger leek het alsof mijn persoonlijkheid in de weegschaal der belangrijke dingen veel minder woog dan alle regels die in mijn hoofd bestonden over het onderhoud van mijn lichaam. Blijkt fout.

MENSEN VINDEN COMPLIMENTEN LEUK
Denk je iets leuks over iemand, zelfs iemand die je niet kent, probeer dat dan eens luidop te zeggen. Ik weet het, awkard. In heel zeldzame gevallen kijkt iemand je aan alsof je raar bent/iets wil krijgen, maar meestal zijn mensen oprecht blij met een compliment. Verrast ook. Complimenten geven is echt leuk.

NIEUWE SPULLEN MAKEN MIJN LEVEN NIET BETER
Ik begin stilaan te beseffen dat de daad van het kopen van nieuwe dingen, in se geen bestaande problemen oplost. Interessant inzicht. Tegenwoordig kan ik soms zelfs door een winkelstraat wandelen of fietsen zonder de druk te voelen van iets te willen of wanhopig proberen te denken wat ik nodig zou kunnen hebben.

Ik begin soms een triomfantelijk gevoel te krijgen wanneer ik bedenk dat ik NIKS nodig heb. Dat ik zonder nieuwe spullen even blij kan zijn als met. (Soms wil ik uiteraard heel graag spullen om blij te kunnen zijn, want met die nieuwe schoenen ga ik vast een interessanter mens zijn? met dat tapijt een mooier huis hebben en minder problemen?)

IK KAN GEEN WITTE BROEKEN DRAGEN
Ik ben gewoon niet iemand die een witte broek een dag lang proper kan houden. Ik kan het werkelijk niet opbrengen om het feit dat ik een witte broek aanheb, de hele dag top of mind te houden. Net zoals ik lippenstift eigenlijk mentaal een vermoeiende kwestie vind. Opdoen, onbedoeld opeten, opnieuw opdoen en dat duizend keer. Ik ben gewoon niet zo put-together. Vroeger dacht ik dat het gewoon een kwestie van wilskracht was en volwassenheid, nu denk ik: ok, niet voor mij. PRIMA.

IK GA NOOIT COOL ZIJN
Oh, is er iemand die er als tiener niet van droomde om cool te zijn? En soms leek het gewoon binnen handbereik, dat cool zijn. Als ik maar andere kleren, andere vrienden, andere ouders, een andere persoonlijkheid had, weetjwel. Terwijl ik nu besef dat ik nooit cool ga zijn en dat het mij eigenlijk ook geen ene fuck kan schelen (tenzij ik plots in een ruimte vol coole mensen de enige niet-coole kneus ben, dan ben ik plots weer zenuwachtig en zestien, met okselvijvers en awkward opmerkingen) of ik cool ben. Ik ben iets anders, ik ben mij. En daar is ook een publiek voor.

Foto: Austin Chan on Unsplash