Vorige week dacht ik nog even dat ik echt zeeën van tijd zou hebben om – ons huis te poetsen – ons huis te verven – massief veel stukken te schrijven – superlenig te worden – al die fotoboeken EIN-DE-LIJK in mekaar te steken kortom, om op duizend en één manieren volledig als een fokking feniks te herrijzen uit deze lockdown die we zo niet mogen noemen.
Ik kan jullie zeggen, voorlopig is dat niet aan het gebeuren. Ik ben al blij als ik me min of meer op mijn actual werk heb kunnen concentreren, even buiten geweest ben en als ik mezelf voldoende bijeen heb weten te rapen om ’s ochtends kleren aan te doen waarmee ik in theorie het huis zou kunnen verlaten.
Sorry, ik was even afgeleid door alle Beyonces die ik wél ben.
Maar dus, ik heb vooralsnog niet het gevoel dat ik door niet te pendelen en door het verdwijnen van mijn sociaal leven heel veel tijd aan het winnen ben. Ah nee, dumdum, als je die tijd besteedt aan paniekerig het hele internet doorklikken en heel veel oppervlakkig ademen, dan heb je niet het gevoel dat je ook maar iets gewonnen hebt.
Ik werd dus alvast ook een beetje moe van alle mensen die delen dat Shakespeare blablablabla geschreven heeft tijdens een pest-uitbraak. Ik voelde instant nog wat extra paniek. Want blijkbaar kan je nu ook falen in lockdown, zelfs al blijf je braaf binnen, school je niet samen en hamster je geen toiletpapier of pasta.
Ja, als je deze tijd niet gebruikt voor projectjes, creativiteit en een intens grondige Mari Kondo sessie voor je huis en je leh-ven, dan ben je nu ook al een #coronafailure.
Danku Haley Nahman. Alles is weer ok. Ik ben gewoon niet het type mens dat ‘maniakaal productief’ wordt van een wereldwijde gezondheidscrisis en dat is ok. Ik ben meer dan mijn output. Dat ben ik.
I’m fine. Zelfs al kom ik hier niet uit als Beyonce.
Toch nog een Beyonce om af te sluiten? Sure, babies. Sure.
Sara is een vrouw (shit) van 34. Ze moet er nog aan wennen dat ze nu volwassen is. Ze houdt veel van rare dierenmetaforen. Ze probeert zich minder te haasten en meer IN HET MOMENT te leven. Dat is supermoeilijk, maar wel al makkelijker dan vroeger. Ze koestert kleine overwinningen en probeert niet altijd boos op zichzelf te zijn wanneer DE dingen niet lukken. Ze heeft een zoon en kan daar maar moeilijk over zwijgen. Ja, sorry.
Jajaja, ook dit is zo herkenbaar: het gevoel dat je zelfs kan falen in lockdown. Ik heb ook helemaal geen gevoel van zeeën vrije tijd & van tonnen inspiratie. Ik kan precies alleen maar ZIJN! En intussen moet ik nog steeds mijn job uitoefenen, wat veel meer moeite kost om focus te vinden. En met iedereen in contact blijven via sms, Whatsapp… ik bericht me te pletter 😉, naast al het nieuws volgen! Ook even de ijdele hoop gehad om eens al mijn lijstjes (waaronder de fotoboeken!) aan te pakken, maar ik besef ook dat dit niet aan de orde is… . Heerlijk om hier zoveel herkenbaars te lezen. Lieve groet, Daphne
Ik bericht mij ook te pletter. Berichten sturen is super timeconsuming! En ik ‘ben’ inderdaad alleen maar. Dat is super goed uitgedrukt. Hou je goed daar. <3
Ik denk dat je ook niet mag vergeten dat je thuis nog een mini-mensje hebt rondlopen dat evengoed geëntertaind wilt worden. Hier 2 mini’s en enkel ‘zijn’ met focus op die mini’s lijkt de enige manier van overleven. Ik heb mijn eigen plannen en lijstjes dus aan de kant geschoven om deze situatie te overleven.
En die berichten, het zijn de enige ankers naar de buitenwereld die ik krampachtig probeer vast te houden.
Danku. Dat is een zeer terechte analyse. Overleven en ook wel wat leren van de mini is de clue. Hoe hard die gewoon meegaat in het leven zoals het nu is: respect mini. “wij mogen nu niet op de speeltuin hè” zegt die, wanneer we weer een met rood-wit lint afgezette speeltuin voorbijfietsen, very matter-of-factly. Het is wat het is. De tweejarige snapt dat precies.
Jajaja, ook dit is zo herkenbaar: het gevoel dat je zelfs kan falen in lockdown. Ik heb ook helemaal geen gevoel van zeeën vrije tijd & van tonnen inspiratie. Ik kan precies alleen maar ZIJN! En intussen moet ik nog steeds mijn job uitoefenen, wat veel meer moeite kost om focus te vinden. En met iedereen in contact blijven via sms, Whatsapp… ik bericht me te pletter 😉, naast al het nieuws volgen! Ook even de ijdele hoop gehad om eens al mijn lijstjes (waaronder de fotoboeken!) aan te pakken, maar ik besef ook dat dit niet aan de orde is… . Heerlijk om hier zoveel herkenbaars te lezen. Lieve groet, Daphne
Ik bericht mij ook te pletter. Berichten sturen is super timeconsuming! En ik ‘ben’ inderdaad alleen maar. Dat is super goed uitgedrukt. Hou je goed daar. <3
Haha, ik ben niet het type mens dat maniakaal productief wordt, ever ;-).
HAHAHHAHAHAA. <3
Ik denk dat je ook niet mag vergeten dat je thuis nog een mini-mensje hebt rondlopen dat evengoed geëntertaind wilt worden. Hier 2 mini’s en enkel ‘zijn’ met focus op die mini’s lijkt de enige manier van overleven. Ik heb mijn eigen plannen en lijstjes dus aan de kant geschoven om deze situatie te overleven.
En die berichten, het zijn de enige ankers naar de buitenwereld die ik krampachtig probeer vast te houden.
Danku. Dat is een zeer terechte analyse. Overleven en ook wel wat leren van de mini is de clue. Hoe hard die gewoon meegaat in het leven zoals het nu is: respect mini. “wij mogen nu niet op de speeltuin hè” zegt die, wanneer we weer een met rood-wit lint afgezette speeltuin voorbijfietsen, very matter-of-factly. Het is wat het is. De tweejarige snapt dat precies.